Κοιτάζω τον Όλυμπο να στεφανώνει τον Θερμαϊκό, μα δεν μπορώ να τον δω.
Είμαι αδιαπέραστος απ’ τη μυθολογική του μεγαλοπρέπεια.
Σκέφτομαι τους περαστικούς ολόγυρα και διστάζω να προσηλωθώ στη θέασή του.
Αισθάνομαι μόνο έναν επιδερμικό θαυμασμό λόγω της εξωτερικής επιβολής του όρους κι αυτό δεν μου αρκεί.
Ο ίδιος εγώ δεν μου αρκώ στην ουσία.

Πρέπει να διαβώ τα ομιχλώδη πεδία του αγνωστικισμού, τις ακανθώδεις οάσεις του χριστιανισμού εγκαταλείποντας, ολοένα, τα στενόχωρα ενδύματά μου.
Να απογυμνωθώ πρέπει, όπως τότε που βούτηξα στα παγωμένα νερά ενός μικρού καταρράκτη του.
Ίσως έτσι θεραπευθεί, μερικώς, η τυφλότητά μου.

Ο Όλυμπος μού διαφεύγει όπως παρήλθαν οι θεοί του που αποστρέφονται τις σύγχρονες μεγαλουπόλεις, τις δυσεβείς προς τη Φύση.
Η απόπειρα ανάτασης καταπίπτει.
Η ποιητική προσέγγιση αστοχεί, όμως κι εκεί λανθάνει το ποίημα, μες στο φαινομενικά άγονο.

Επιστρέφω στο σπίτι και μέσα απ’ τις σελίδες των μύθων ψηλαφώ στην περιφέρεια του κύκλου κέντρο του οποίου είναι ο γίγας Όλυμπος.
Η περιδιάβαση επί χάρτου αποπειράται να γίνει ανάβαση και αναβίωση.
Ίσως, δειλά, ανασυγκροτώ τη θεολογία μου.

Γράφει ο Γιώργος Μαρούδας