Όταν μένεις εκεί σε μια γωνιά, διακριτική, παρατηρητική και αφήσεις τις ασταμάτητες σκέψεις να σωπάσουν, τα μάτια να ξυπνήσουν, τα αφτιά να ακούσουν, τις ώρες να παρελάσουν και τους ανθρώπους να σου συστηθούν, τότε η ζωή ξεκινά και σου μιλάει.

Παράλογα πράγματα συμβαίνουν στους ανθρώπους. Οτιδήποτε που τους συμβαίνει, μια κλωστή δεμένη στην καρδιά και το μυαλό, τους χειρίζεται σαν μαριονέτες με καταγωγή μου ψιθυρίζει η ζωή, από τα παιδικά μας χρόνια.

Οι άνθρωποι, εκείνοι οι έξυπνοι άνθρωποι που γνωρίζουν και κατεβάζουν το ηθικό τους μηχανικά πλέον, ζητούν την ελεημοσύνη της καρδιάς, του νου και της ύπαρξης του άλλου μηχανικά πλέον, δήθεν ότι δεν γνωρίζουν, ενώ ξέρουν τη λύση στο πρόβλημα και εκείνοι οι ανόητοι άνθρωποι, οι αδύναμοι που ενώ ξέρουν την αδυναμία τους αρνιούνται να την αποδεχτούν και βγάζουν έτοιμοι τα όπλα για να αποδείξουν πως ξέρουν να πολεμούν, μα οι φουρτούνες δεν αργούν και έρχονται, τους κυριεύουν.

Έτσι είναι να ζεις σε μια κοινωνία όπου οι έξυπνοι, κοφτεροί στο νου άνθρωποι να υποδύονται τους αδύναμους, ενώ οι ανόητοι, τους δυνατούς και τους εξουσιαστές μιας και αρνιούνται να αποδεχτούν το αδύναμο κομμάτι του εαυτού τους. Και μετά έρχεται η στιγμή εκείνη που παύουμε να υπάρχουμε στον κόσμο αυτό και φεύγουμε χωρίς καν να έχουμε αναμετρηθεί με τον μεγαλύτερο σκοπό μας στη ζωή αυτή, τον πραγματικό μας εαυτό και να ανακαλύψουμε την αλήθεια.

Έτσι λοιπόν πεθαίνουμε ξένοι μεταξύ ξένων.

Να είμαστε ο εαυτός μας στις αμαρτίες μας, ο εαυτός μας στις ευτυχίες μας.

Γράφει η Τζουλιάνα Ντότσι – Ντέλεϊ