Όταν ρωτήθηκα Ποιός Είμαι;
όλα τα Εγώ μου τρέξαν ν’ απαντήσουν…
τότε ένιωσα Τι Είμαι, κι’ αν θέλω να υπάρχω συνεχίζοντας απάντηση να μην δίνω

ΟΧΙ… δεν με ρώτησε κανείς, μα απ’ την διαδρομή και μόνον απ’ αυτή αναρωτήθηκα
όταν αντίκρυσα Αυτό που τόσα χρόνια πραγματώνεται Μέσα μου!

Η Θλίψη και η Μοναξιά πλημμύρισε στο Σώμα μου, τόσο που τίποτα άλλο Μέσα μου δεν αντιλαλούσε,
<<Εγώ>>, φώναξαν μα δεν εισακούστηκαν, και την σκυτάλη έδωσαν!

Είναι ασήμαντο να ζω, στον κόσμο να υπάρχω όταν τον προορισμό δεν τον γνωρίζω,
και πρέπει να το αναγνωρίσω την <<Αξία>> του Κόσμου δεν γίνεται να υποβαθμίζω.

Σ’ αυτόν τον Κόσμο ΖΩ και ψάχνω για να τον γνωρίσω;
με <Μάτια> Ανθρώπινα αν θα τον δω… δεν θα τον κατανοήσω!
Σε θελω Μέσα μου, ΠΑΡΩΝ, μόνο έτσι θα ησυχάσω, εσύ είσαι η ΖΩΗ δεν μπορώ να σε Ονομάσω!

Η Επικοινωνία κατέληξε ένας ΜΥΘΟΣ που συμβαίνει ξεχωριστά στον καθένα σαν ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ,
και όχι σαν Αιτία Συνύπαρξης, όχι σαν Ανταλλαγή, μα σαν Είσπραξη Ανταμοιβής,
προς την διαιώνιση του Ανεκπλήρωτου, αυτού που Μας συμβαίνει, και τελειωμό δεν έχει,

που Ποτέ του δεν αναρωτήθηκε την προέλευσή του, και δεν ασπάστηκε την Ύπαρξή του,
μα Κληρονόμησε την Γέννεσή του, ως ένα Τυχαίο γεγονός χωρίς την συγκατάθεσή του!

Γράφει ο Φώτης Καρεμφυλλίδης

Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Κάπλα