Άλλα τι είναι στ΄ αλήθεια δύσκολο;

Είναι το ίδιο για όλους ή διαφέρει για τον καθένα από εμάς ανάλογα με τι είναι ικανός να αντέξει. Καθημερινά παρουσιάζεται μπροστά μας τουλάχιστον μια δύσκολη κατάσταση η οποία σε κάποιους μοιάζει παιχνιδάκι σε άλλους πάλι βουνό αδύνατο να προσπεράσουν και πόσο μάλλον να διαπεράσουν. Παρόλα αυτά όσο μεγάλη ή μικρή κι αν είναι η δυσκολία για τα μέτρα και τις αντοχές μας όλοι έχουμε νιώσει την ανάγκη διαφυγής.

Διαφυγή  σε έναν άνθρωπο – καταφύγιο. Μια ψυχή που είναι βέβαιο πως θα λειτουργήσει ως το χέρι που θα σε σηκώσει έπειτα από μια επίπονη πτώση που άφησε στο πέρασμα της ένα σωρό πληγές.

Για να σε προλάβω λοιπόν και επειδή πιθανότατα μαντεύω την σκέψη που έπεται δεν αναφέρομαι μόνο στην εκ του σύνεγγυς διαφυγή, σ αυτή που δυο κορμιά συναντώνται και οι ψυχές βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής. Τότε που οι χτύποι της καρδιάς βρίσκονται σε διαρκή ανταγωνισμό ποια θα χτυπήσει πιο δυνατά. Μιλώ για την άλλη διαφυγή… Αυτή που σε ενώνει με μια ψυχή μόνο μέσω της σκέψης.

Λένε πως όταν φέρνεις στο μυαλό σου κάποιον είναι σαν να τον έχεις δίπλα σου. Οι ιδιότητες που έχει πάνω σου κατά έναν περίεργο και ομολογουμένως τρομακτικό τρόπο είναι οι ίδιες. Μπορεί και πάλι να κάνει το κορμί σου να ανατριχιάσει και να μουδιάσει ολόκληρο. Να παραλύσει την ύπαρξη σου. Να μην σου επιτρέπει να ξεφύγεις από δίπλα του ακόμα και σαν απλή σκέψη στο μυαλό.

Αυτοί οι άνθρωποι – καταφύγια κρατούν στα χέρια τους όλο σου το εγώ. Έχουν τόση δύναμη πάνω σου η οποία αν επιτρέψεις να έρχεται ανεξέλεγκτα μπορεί και να αποβεί καταστροφική. Θα καταλάβεις πως αν σκεφτείς ένα ζευγάρι χέρια…

Αν σ’ αγγίξει απαλά με την ελάχιστη δύναμη να ασκείται μπορεί να σου χαρίσει το πιο μοναδικό άγγιγμα. Αν η δύναμη γίνει ξάφνου υπέρμετρη ίσως και να διαλύσει. Πρόσεχε τι δυνάμεις επιτρέπεις στον καθένα να ασκεί πάνω σου.

Γράφει η Χρύσα Λαμπρινούδη

Thessaloniki Arts and Culture