Θυμάμαι τον εαυτό μου, μικρή να κλαίω και να φωνάζω (αρκετά συχνά) στη μητέρα μου για το πόσο άδικος και κακός είναι αυτός ο κόσμος στον οποίο ζω.
Είχα παραδοθεί έντονα, σε αρκετά μεγάλο βαθμό, στο αίσθημα της αδικίας. Χωρίς να γνωρίζω αρκετά αλλά και τα τόσα τα οποία θα συνέβαιναν στη πορεία και παρατηρώντας τους ανθρώπους αλλά και τις αντιδράσεις του ίδιου μου του εαυτού, ανέχτηκα (ευτυχώς) την αδικία, το ψέμα, το αίσθημα της εκμετάλλευσης και το κακό.
Ευτυχώς γιατί δεν θα μπορούσα να συνειδητοποιήσω πως το κακό δεν υπάρχει. Δεν έχει πρόσωπο, δεν ονομάζεται κακό. Εάν πετάξεις το δηλητηριασμένο βέλος στον διπλανό σου δεν είναι γιατί είσαι κακός απλά διδάχτηκες το να είσαι πληγωμένος. Όντας λοιπόν παιδί, με μια ψυχή από φρέσκο πηλό, ανέγγιχτο ακόμα, κατασπαράχθηκες από χέρια λερωμένα από προσδοκίες.
Το λάθος με τα χέρια αυτά είναι ότι σε διεκδικούν μιας και ήρθες στον κόσμο αυτό για να τους σώσεις. Ανοίγεις τα μάτια και αντικρίζεις εσένα: τον τέλειο μεσσία της ψευδαίσθησης της ευτυχίας.
Δεν πιστεύω στο κακό αλλά ούτε στο καλό. Δεν μπορεί να διαχωριστεί έτσι η ανθρωπότητα. Ίσως οι άνθρωποι να κυριαρχούνται από εκείνους που προσπαθούν να γδαρθούν από το δέρμα του μεσσία της ψευδαίσθησης της ευτυχίας που αναζητούσαν αυτοί που τον έφεραν στον κόσμο αυτό αλλά και εκείνοι που το δέρμα αυτό το έκαναν πανοπλία για τον πραγματικό τους εαυτό. Μια πανοπλία που τους κυρίευσε, τους παγίδευσε, τους κράτησε μακριά από τον ίδια τους την ελευθερία, να γίνουν ο εαυτός τους.
Δεν υπάρχουν κακοί και καλοί, υπάρχει αυτός που κατάφερε να αναγνωρίσει την φυλακή στην οποία ζει, που άνοιξε η ίδια του η ψυχή και την αποχαιρέτησε φιλικά και εκείνοι που καθημερινά σπέρνουν αγκάθια μέσα σε αυτήν και τα πετούν. Αυτοί δεν μπόρεσαν να τσαλακώσουν και να πετάξουν το δέρμα αυτό και συμβιβάστηκαν. Αυτοί είναι τα αιώνια πληγωμένα παιδιά μέσα σε σώματα ενηλίκων.
Τους παρακαλούν να φύγουν όμως το μίσος που βίωσαν όταν ήταν φρέσκος ο πηλός της ψυχής, χαράχτηκε τόσο έντονα πάνω της που τους τάιζε στην πορεία της ενηλικίωσής τους όταν η καρδιά έψαχνε τροφή.
Ίσως ένα κομμάτι του εαυτού μας να είναι οι εμπειρίες, τις δέχεσαι, αφήνεις τον εαυτό σου να διδαχτεί από αυτές, τις αφήνεις να φύγουν όμως δεν τις ξεχνάς ποτέ. Έτσι λοιπόν οι πληγωμένοι άνθρωποι (όχι οι κακοί), βρίσκονται παντού είτε μέσα σου, σε πολλά κομμάτια του εαυτού σου, είτε γύρω σου στον υπαρκτό κόσμο στον οποίο ζεις.
Πίσω από τον εγωισμό (όχι τον ηθικό), την αλαζονεία, την καχυποψία, την υποκρισία, το ψέμα,την επίθεση στις πράξεις ενός ανθρώπου ή μιας αντίληψης, κυριαρχεί μια μεγάλη υπαρξιακή καταστροφή που για έναν μεγάλο λόγο ακόμα δεν κατάφερε να καταπολεμήσει.
Κρύβεται μια μεγάλη πληγή που δεν έχει κλείσει ακόμα στην ψυχή του. Η άμυνά του είναι τα ετοιμοπόλεμα βέλη του και όποιος τον αγκαλιάσει πρώτος …από λύπη. Ίσως ο πιο πληγωμένος (όχι κακός) άνθρωπος να είναι ο αυτοθυματοποιημένος.
Γράφει η Τζουλιάνα Ντότσι – Ντέλεϊ
