Πώς να ημερέψεις μια καρδιά, που ξύπνησε από λήθαργο κι έχει θυμηθεί πως είναι να χτυπά ξανά δυνατά;

Πώς να κάνεις το αίμα να πάψει να κυλά σαν άγριος ποταμός που ρέει ορμητικά παρασύροντας το είναι σου, για να το ξεβράσει σ’ έναν ωκεανό μιας ψυχής βαθιά ερωτευμένης, βαθιά πληγωμένης;

Πώς να κάνεις μια καρδιά να λησμονήσει ότι ένιωσε, πάλεψε, νικήθηκε, πληγώθηκε, έκλαψε, έσπασε και στο τέλος έφυγε, σέρνοντας τα βήματά της στο δρόμο μιας πραγματικότητας άγριας, σκληρής κι επίπονης;

Υπάρχει άραγε τρόπος να ξεχάσεις; Υπάρχει τρόπος να διαγράψεις όταν έχεις πιστέψει; Όταν κάποια στιγμή ύπουλη, πλανεύτρα, σε παρέσυρε και γέννησε μέσα σου εκείνη την από καιρό ξεχασμένη ελπίδα, πως υπάρχει ευτυχία και ίσως τελικά να μην είναι άπιαστη.

Υπάρχει  τρόπος ν’ αποδράσεις απ’ το απόλυτο σκοτάδι μιας κοροϊδίας που τη σιγοντάρει το ψέμα;

Να σηκώσεις το κεφάλι περήφανα πάλι και ν’ αντικρίσεις κατάματα το φως και την αλήθεια;  Να κλείσεις τον κύκλο και να πας παρακάτω;

Να πας κόντρα στο ρεύμα και να βρεις νέους δρόμους, που βγάζουν σε άλλα μονοπάτια;

Να κοιταχτείς ξανά μες στον καθρέφτη και να δεις τον άλλο σου εαυτό, τον παλιό, εκείνον που συνήθιζε να χαμογελά, να είναι όμορφος, ανέμελος, ερωτεύσιμος, ενθουσιώδης, ευτυχισμένος; Εκείνος που ήσουν πριν σπάσεις σε χίλια κομμάτια.

Υπάρχει τρόπος να βρεις το νόημα της ζωής στα όμοια, τ’ ανούσια, τα τετριμμένα, τα καθημερινά;

Να ξυπνήσεις ξανά νωρίς το πρωί,  για να δεις τον ήλιο ν’ ανατέλλει το  ξημέρωμα, με μάτια γυμνά, νυσταγμένα, ονειροπόλα, ταξιδιάρικα;

Να σκαρφαλώσεις σ’ ένα βράχο στην ακροθαλασσιά για να ζεστάνεις τη ματιά σου στο ηλιοβασίλεμα, κάνοντας ευχές και δίνοντας όρκους αιώνιας αγάπης κι έρωτα, χωρίς να δακρύσεις;

Να πεις αυτό που θέλεις δυνατά, καταφέρνοντας ν’ αρθρώσεις τις λέξεις καθαρά, χωρίς να τρέμει η φωνή σου;

Υπάρχει τρόπος να ν’ αφεθείς, δίχως να φοβάσαι μην απογοητευτείς ξανά;

Να ερωτευτείς και να χαθείς μέσα σε ξένη αγκαλιά, που σε τίποτα δε θυμίζει εκείνη τη γνώριμη, που είχες μάθει μέχρι χθες; Ν’ αφήσεις το κορμί σου να πάλλεται, ν’ ανατριχιάζει, να παραδίνεται χωρίς όρια ξανά;

Θα θέλεις άραγε ξανά, να ψάξεις μέσα σ’ ένα άλλο βλέμμα, κρυμμένο πίσω από πυκνές βλεφαρίδες, για ν’ ανακαλύψεις αλήθειες, μυστικά και ψέματα, δίχως να τρομάξεις και δίχως να θέλεις να τρέξεις μακριά;

Μπορείς ξανά; Υπάρχει τρόπος άραγε; Υπάρχει μαγική συνταγή; Μπορείς να τα κάνεις όλα αυτά πάλι απ’ την αρχή; Μπορείς να εμπιστευτείς ξανά; Μπορείς να αισθανθείς ξανά; Μπορείς να πιστέψεις ξανά;

Ίσως ναι, ίσως όχι… δεν ξέρω να σου απαντήσω με σιγουριά.

Όπως και να’ χει… αν ήρθε η στιγμή που αναρωτιέσαι ή που αμφιταλαντεύεσαι για το αν μπορείς ή όχι, τότε νομίζω πως πρέπει να βγεις εκεί έξω για να το ανακαλύψεις.

Μόνο για ένα πράγμα σε παρακαλώ…

Αν δεις ότι μπορείς… αν δεις ότι τα καταφέρνεις και βρεις τον τρόπο, μην τον κρατήσεις μόνο για σένα. Μοιράσου τον μαζί μου.

Γιατί κι εγώ φοβάμαι. Κι εγώ αμφιβάλλω κι αναρωτιέμαι. Κι εγώ δεν ξέρω αν υπάρχει τρόπος κι αν μπορώ ξανά.

Δώσε μου δύναμη, παρηγόρησέ με, λέγοντάς μου ότι εσύ μπόρεσες! Ότι εσύ τα κατάφερες!

Γράφει η Μαρία Κουγιουμτζόγλου

Thessaloniki Arts and Culture