Τα μηνύματα μου ξανά προσπέρασες,
στις ικεσίες μου ξανά αδιαφόρησες.
Σε τι διαφέρω από τους νεκρούς;
τη θανατική ποινή του ερωτά μου υπέγραψες.
Και από το σώμα μου έχω βγει,
δεν μπορώ πια να μετρήσω τα δάκρυα της ψυχής μου.
Σε τι διαφέρω από τους νεκρούς;
δε ζεις αληθινά επειδή απλά μονάχα αναπνέεις.

Πάλι με πλήγωσες,
κλειδαριά στην καρδιά σου έβαλες
και το αντικλείδι το έκλεισες σε συρτάρι που δε βρίσκω.
Πάλι με πλήγωσες,
προσπέρασες τον πόνο της ψυχής μου.
Σαν παιχνίδι σπασμένο αισθάνομαι
που κάποιος σε κάλαθο αχρήστων πέταξε.

Φίλοι μου καλοί δε θέλω να μιλήσω, μη με πιέζετε,
θέλω στη σιωπή μου μόνη μου να βυθιστώ.
Ακόμα και τις ώρες που δε φώναζα,
διαλυμένη ήταν και η σιωπή αυτή της ψυχής μου.
Και το μυαλό μου ερήμωσε,
σκέψεις καλοσύνης πια και λογικής δεν έχει.

Δε θέλει να περνάς καλά όπου και αν είσαι,
διότι άλλο πόνο η ψυχή μου δεν αντέχει.
Και μέσα στης νύχτας τη σιωπή,
την ώρα που το μαξιλάρι μου μόνο έχω.
Εκείνη τη στιγμή το Θεό θυμάμαι
και εκλιπαρώ με δυνατή φωνή μονάχη.

Κύριε, στα χέρια Σου αφήνω
τον άνθρωπο που έτσι με έχει καταντήσει.
Δεν άξιζε να με μειώσω έτσι,
να χάσω την ψυχή μου για έναν άνθρωπο που δεν αξίζει.
Κύριε, πόσο πρέπει να πονέσω για να επέμβεις,
λέρωσα το στόμα μου στη θλίψη της στιγμής.
Διότι ο πόνος λογική δεν έχει,
σα φωτιά σε καίει η δίψα για ανταπόδοση της ψυχής.

Μην τιμωρείς τον εαυτό σου,
η αλμύρα της ψυχής θεραπεύεται με τη λήθη.
Και προχωρώντας στη ζωή τότε θα δεις,
πως άξαφνα θα σε θυμηθούν όλοι εκείνοι…

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη