Πανσέληνη νύχτα, από την Πέρθα Καλέμη

Πανσέληνη νύχτα, από την Πέρθα Καλέμη

Τραγούδια ατέλειωτα σου άφησα ριγμένα ανάκατα στη μαρκίζα

 

Στης γειτονιάς σου τη μαρκίζα κρέμασα
το τρέμουλο της ψυχής μου,
το φλόγισμα των ματιών μου,
το μεθύσι της σκέψης μου.

Όταν χάθηκες
στο φέγγος της πανσέληνης νύχτας, τα ονείρατα γίνανε εφιάλτες,
πνίγηκαν στην πεδιάδα του πάθους,
σμιλεύοντας τη μορφή σου στα μονοπάτια της μνήμης μου.

Τραγούδια ατέλειωτα σου άφησα ριγμένα ανάκατα στη μαρκίζα.
Κι ενώ σε ανθοστόλιζα  με φύλλα λεμονιάς,
εσύ αλάργεψες μέσα στο μεθύσι της σιωπής
και χάθηκες μες στα ακροδάχτυλα ενός άλικου φεγγαριού!

Τι περίεργο  μεθύσι!
Σαν μελτέμι άρπαξε την καρδιά μου,
με στροβίλισε στη δίνη μιας φεγγαρένιας ανεμοζάλης,
ενώ η αέρινη μορφή σου ξέφτιζε στο ανέσπερο φως!

Δεν έχω τίποτα  άλλο να θυμάμαι από σένα
παρά τα φύλλα της λεμονιάς και το άγγιγμα με κερασένια χείλη
κάτω από μια κέρινη πανσέληνο,
απομεινάρι της παρουσίας σου, όταν δραπέτευες απ’ τις γραμμές των οριζόντων μου!

                                                                                                            
Γράφει η  Πέρθα Καλέμη

 

 http://www.thessalonikiartsandculture.gr

 

 

Διαβάστε επίσης

Close