Ήρθα προς το μέρος σου.

Στις λύπες των ματιών σου περίμενα,
δε σου θύμωσα.

Σε κοίταζα κι αποκτούσε ο κόσμος καρδιά
γεμάτη αγάπη.

Μεγάλωνα μαζί σου ώσπου οι πρώτες ρυτίδες
θυμήθηκαν να έρθουν σε μένα.

Γυρίσαμε και είδαμε τη διαδρομή που κάναμε χέρι χέρι.
Μακάρι να μην ξεχάσω, μακάρι να μην ξεχάσεις.
Αυτό είπαμε μόνο. Και κλάψαμε, κλάψαμε πολύ για τις ωραίες στιγμές που ζήσαμε τότε.

Έτσι ξαναγεννιέται ο άνθρωπος…
“ντύνεται” μ’ ένα χαμόγελο σταλμένο απ’ το Θεό και συνεχίζει να ζει αλλαγμένος,
να γράφει κι άλλες σελίδες,
να κάνει κι άλλα όνειρα
μέχρις ότου τελειώσει αυτό το “για πάντα”
που λένε όσοι αγαπιούνται πολύ.

Γράφει η Πόπη Κλειδαρά