Πες μου ένα ψέμα. Πες μου ψέματα, σε ικετεύω.

Πολλές οι αλήθειες, πικρή η πραγματικότητα και το στόμα μου έχει στεγνώσει. Τώρα πια, έχω ανάγκη μόνο από ένα όμορφο ψέμα να μου πεις. Μη θαρρείς πως δε με αγαπάς, πες μου ψέματα.

Πες μου πως σου έλειψα και πως όλους αυτούς τους μήνες με έψαχνες, με αναζητούσες.
Πως ήθελες να βλέπεις τη μορφή μου στα βλέμματα των περαστικών, στο δρόμο, στο πάρκο.
Πως επίτηδες με δοκιμάζεις, για να δεις αν η αγάπη μου θα διαρκέσει. Πως με στέλνεις στη φωτιά της Κόλασης, για να με φέρεις ξανά στην πόρτα του Παραδείσου.

Πες μου πως με έχεις ανάγκη, όπως η μηλιά έχει ανάγκη τα μήλα της, όπως η ροδιά έχει ανάγκη τα ρόδια της.
Πες μου πως θέλεις να βλέπεις το γέλιο μου, πως είχες ανάγκη να με αισθάνεσαι δίπλα σου τις ημέρες που δε με έβλεπες.

Πες μου ψέματα, και άλλα ψέματα, όσο πιο πολλά ψέματα μπορείς. Τα έχω ανάγκη, δεν μπορώ άλλο να με ισοπεδώνει αλύπητα αυτή η οικτρή πραγματικότητα.
Ψιθύρισέ μου στο αυτί πως έχεις ανάγκη τα χέρια μου να σε ζεσταίνουν το βράδυ, πως τα χέρια σου κρύβουν δύο ήλιους μόνο για εμένα, πως η καρδιά σου είναι κήπος με λουλούδια όταν εγώ τρέχω και περπατάω.

Ω ναι! ψιθύρισέ μου στο αυτί πως με αγαπάς, πως με θέλεις. Κάτι πρέπει να ακούσω τώρα που η πραγματικότητα έγινε τόσο οδυνηρή…

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη