Οι σκακιέρες ομορφαίνουν στα μάτια του, όταν είναι άδειες, δίχως ανούσιες και χαζές μάχες.

Διότι ξέρει, είναι απλά ένα πιόνι.

Αναζητά τη γαλήνη σε στιγμές, εκεί συναντά θραύσματα από την ελευθερία που ποθεί.

Δε λαχταρά να γίνει Βασιλιάς, η ιδέα και μόνο, του δημιουργεί απέχθεια.

Αρκείται σε μεστές συναναστροφές με άλλα πιόνια. Λευκά και μαύρα. Δε δίνει δεκάρα για το χρώμα.

Δεν ψάχνει όμοιά του.

Σουλατσάρει ανέμελα σε άγνωστες σκακιέρες. Συναρπάζεται από την περιπέτεια του αγνώστου.

Ενθουσιάζεται, φοβάται, κουράζεται, απογοητεύεται. Πάντα, όμως, βρίσκει τρόπο να κινηθεί σε αυτές τις σκακιέρες.

Σωστές και λανθασμένες αποφάσεις συντροφεύουν το ταξίδι του. Μαθαίνει από τα πάντα.

Με βλέμμα λαγαρό, συνεχίζει. Ποτέ δεν εγκαταλείπει.

Υπενθυμίζει πάντα στον εαυτό του πως η ζωή είναι ένα παιχνίδι. Δίνει τη μέγιστη αγάπη του σε αυτό.

Μέχρι το παιχνίδι να ολοκληρωθεί.

Γράφει ο Ατίπικαλ