Artist: Achraf Baznani (λεπτομέρεια)

Που να πάει να σταθεί ο νέος;

Δεν πάμε καλά και έχουμε δυστυχώς όλες τις προυποθέσεις για να πάμε πολύ χειρότερα.

 

Παραπαίουν οι θεσμοί, βυθίζεται το κράτος, ηλιθιοποιούνται οι πολίτες και κυβερνούν μια χούφτα μεγαλοκαρχαρίες. Μέσα σε όλα αυτά οι νέοι προσπαθούν να επιβιώσουν.

Οι νέοι προσπαθούν να βρουν πια τα ιδανικά τους, φτιάχνουν εικονικά πρότυπα για να μοιάσουν σε κάποιον/α μιας που πραγματικά πρότυπα είναι μονάχα η ύλη, η εικόνα, το φαινεσθαι. Καμία ουσία, νόημα, σημασία!

Καταδικάζω απερίφραστα τις συνήθεις τακτικές του <παν μέσον άριστον> γιατί χάρην σε αυτές γέμισε ο τόπος ακέφαλους καβαλλάριδες.  Ανθρώπους δηλαδή που δεν έχουν δική τους βουληση αλλά κάνουν οτι μπορούν για να λαδώνονται τα γρανάζια του ασύδοτου κράτους.

Καταλαβαίνω βέβαια πως κάθε σύστημα για να λειτουργήσει χρειάζεται βολεψάκιδες και βολεμένους, χρειάζονται πιόνια  και γλυφτες, πιστούς υπηκόους αλλά τούτη η πρακτική δεν φαίνεται να είναι λειτουργήσιμη.

Είναι πολύ δύσκολο να μεγαλώνεις με τα ιδανικά των βιβλίων ποίησης και λογοτεχνίας, τις διδαχές των γονιών και των δασκάλων σου και ξαφνικά να βρίσκεσαι αντιμέτωπος με την απόλυτη διαφθορά σε όλα τα επίπεδα. Που να πας να σταθείς όταν σου διδάσκουν πως πρέπει να είσαι την στιγμή που οι περισσότεροι δρουν αντίθετα προς αυτήν την κατεύθυνση.

Σε ποιον να μοιάσει ένας νέος στην εποχή του <μαζί τα φάγαμε>, της απόλυτης πολιτικής ξεφτίλας, στην εποχή που θερίζει το ψέμα, η πολιτική υποκρισία, οι ανυπόστατες δεσμεύσεις; Που να πάει να σταθεί ο νέος;

Νέοι που μεγάλωσαν με την κάλπικη ευημερία του 1990-2000 και βρέθηκαν στην παραγωγική τους ηλικία, τότε που έπρεπε να τρέχουν με χίλια, με ένα νούμερο στο ταμείο ανεργίας. Νέοι που μεγάλωσαν στην γυάλα του υπερπροστατευτισμού και είχαν στο μεγάλωμα τους δύο μπαστουνάκια να σταθούν, τους γονείς τους.

Τώρα που αυτά τα δύο μπαστουνάκια τα φαγε ο σκόρος της οικονομικής δυσπραγίας οι νέοι δεν έχουν έρεισμα. Όσοι μπορούν με ένα τηλεφώνημα να τρυπώσουν στις ασφαλείς φωλίτσες του συστήματος καλώς όσοι όμως δεν έχουν;

Όσοι δεν έχουν κάθονται αποσβωλομένοι κοιτώντας τον ορίζοντα ψάχνοντας απέλπιδα ένας φως. Πέρασαν οι εποχές των επαναστάσεων, των διαδηλώσεων γιατί ποιος έχει τα κότσια να τα βάλει με τα δακρυγόνα και τις ζαρτινιέρες, ποιος έχεις την πυγμή να αντιμετωπίζει το αδησώπητο σύστημα; Και τι θα καταλάβει;

Σάμπως και κέρδισαν κάτι αυτοί που βγήκαν στους δρόμους με τα πανό, αυτοί που είπαν γενναία <ΟΧΙ>, αυτοί που σπάσανε βιτρίνες και έβαλαν φωτιές σε κάδους..

Τι κατάφεραν όλοι αυτοί; που πήγαν τα μηνύματα τους;ποιο ΜΜΕ τα ανέδειξε; ποιος φιλέλλην τα είδε και τα ερμήνευσε ως <κατάντια του νεοφιλελευθερισμού>;ποιος οραματιστής πολιτικός τα έλαβε υπόψην; Αλήθεια χρειάζονται πολλά κότσια, ψυχικά αποθέματα, ανθεκτικότητα για να συνεχίσεις να πιστεύεις σε ιδανικά όταν όλα γύρω σου καταρρέουν.

Ακούστε τους ψιθύρους, ακούστε τα σκιρτήματα, ακούστε αυτούς τους λίγους που απέμειναν και κρατούν Θερμοπύλες.

Πιστέψτε στις δυνάμεις σας, δείξετε τι αξίζετε και διατηρήστε ζωντανά τα όνειρα σας, την ελπίδα σας για ένα καλύτερο αύριο. Τα όνειρα και η ελεύθερη σκέψη δεν μπορούν να φορολογηθούν. Μάλλον είναι η μόνη μας διέξοδος.

Το μέλλον ανήκει σ’ αυτούς που πιστεύουν στα όνειρά τους! Μάθετε από τα όνειρά σας αυτό που σας λείπει και διεκδικήστε τα!

 

 

Γράφει η Δρ Αριστονίκη Θεοδοσίου-Τρυφωνίδου
Ψυχολόγος Σχολικης-Εξελικτικης ψυχολογίας

 

Thessaloniki Arts and Culture 

 

 

Διαβάστε επίσης

Close