Θα μπορείς να λες ότι είσαι αληθινά ερωτευμένος με κάποιον αν εξακολουθήσει να σε ελκύει κι αφού τον ζήσεις μέσα σε μια καθημερινότητα ολοδική του.

Σε μια καθημερινότητα που εξαιτίας σου θα προσαρμόσει έτσι ώστε να σε συμπεριλαμβάνει στο μέγιστο βαθμό που η λαχτάρα του απαιτεί ώστε κι εκείνος πια να μπορεί να λέει πως ερωτεύτηκε τελικά όντως εσένα.

Όταν μας ελκύει ένας άνθρωπος συνήθως εντυπωσιαζόμαστε από όλα όσα εκπέμπει στον κόσμο και σε εμάς. Πολλά από αυτά ίσως είναι εξωραϊσμένες δικές μας ερμηνείες λόγω του ότι θαυμάζουμε την αύρα του, τον αέρα που αποπνέει, τη συμπεριφορά του, τον τρόπο με τον οποίο δείχνει να σκέφτεται και να λειτουργεί.

Η λέξη κλειδί όμως είναι η λέξη δείχνει. Χωρίς να σημαίνει πως άλλα παρουσιάζει στους γύρω του κι άλλα είναι, χωρίς να σημαίνει ότι μιλάμε για έναν υποκριτή ή για κάποιον που επίτηδες καμουφλάρει τον εαυτό του, ο εκάστοτε άνθρωπος δεν έχει μόνο ένα πρόσωπο.

Ίσως θα μπορούσε να πει κανείς πως όλα τα πρόσωπα που υιοθετούμε στην καθημερινότητά μας είναι κομμάτια μας αφού προσαρμοζόμαστε στις διάφορες καταστάσεις με βάση τον χαρακτήρα μας. Διαφορετικά συμπεριφερόμαστε σε ένα φιλικό περιβάλλον, διαφορετικά στον εργασιακό μας χώρο, διαφορετικά στην οικογένειά μας και διαφορετικά όταν έχουμε δίπλα μας τον άνθρωπό μας ή όταν είμαστε εντελώς μόνοι.

Πότε όμως νιώθουμε πιο άνετα με τον εαυτό μας; Τότε είναι που ίσως είμαστε ένα βήμα πιο κοντά προς την εσωτερική αλήθεια μας και σε αυτό το σημείο αν ποτέ αφήσουμε κάποιον να μπει στον κόσμο μας τότε εκείνος θα μπορεί να “περηφανεύεται” πως μας γνώρισε καλά.

Η πρώτη μας αίσθηση έλξης για έναν άνθρωπο, λοιπόν, έχει να κάνει με τα σήματα που λαμβάνουμε από εκείνον κατά τη διάρκεια της κατάστασης μέσα στην οποία τον έχουμε γνωρίσει. Αν νιώθουμε έλξη για όσα βγάζει όντας για παράδειγμα μέσα σε μια κοινή παρέα σημαίνει πως μας έχει τραβήξει αυτή του η πλευρά.

Αντιστοίχως αν γνωρίσουμε κάποιον στον εργασιακό του χώρο κι αισθανθούμε πως κάτι πάνω του μας ελκύει σημαίνει πως έχουμε εντυπωσιαστεί από το κομμάτι του εκείνο το οποίο επιλέγει να εκπέμπει στον επαγγελματικό τομέα κ.ο.κ.

Επιπλέον, όπως προαναφέραμε, όλα όσα λαμβάνουμε από το αντικείμενο του πόθου μας τα οποία με βάση κι όλα τα παραπάνω είναι πολύ συγκεκριμένα όσο ακόμη είμαστε στην αρχή, περνούν ταυτόχρονα κι από το δικό μας φίλτρο ερμηνείας.

Σίγουρα, λοιπόν, πολλά από τα ερεθίσματα που παίρνουμε από τον άνθρωπο που μας ενδιαφέρει είναι από τη μία πλευρά έτσι κι αλλιώς περιορισμένα ώσπου να ανακαλύψουμε όλες του τις πτυχές κι από την άλλη έχουν ντυθεί με το φίλτρο των δικών μας ματιών που τα ερμηνεύει βάσει όλων όσων θα θέλαμε να σημαίνουν ή/και με βάση τα βιώματα και το υποσυνείδητό μας.

Ίσως κάποια από τα χαρακτηριστικά του να είναι εκείνα που λείπουν σε εμάς οπότε υποσυνείδητα θαυμάζουμε ό,τι θεωρούμε πως δεν μπορούμε να φτάσουμε. Ίσως κάποια άλλα είναι κομμάτια που θυμίζουν δικές μας επιθυμίες που δεν μπορέσαμε να εκφράσουμε ποτέ. Πολλές θεωρίες και πολλές υποθέσεις θα μπορούσαν να ευσταθούν καμία όμως δεν είναι αρκετή για να εξηγήσει απόλυτα την έλξη.

Άλλα τα ωραιοποιεί, άλλα τα ερμηνεύει κατά πώς μας συμφέρει ή κατά πώς θα μας άρεσε ακόμη περισσότερο, άλλα λόγω θαυμασμού τα παραβλέπει, άλλα που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ελαττώματα τα ονομάζει γοητεία.

Επισφαλής, λοιπόν, φαντάζει ο έρωτας στη γέννησή του μα είναι τόσο ζωτικό συναίσθημα που θυμίζει -αν όντως δεν είναι- κι ένστικτο. Τα πάντα στην αρχή τους είναι μαγικά αφού τα πάντα θέλουμε να τα βλέπουμε έτσι.

Με άλλα λόγια, ανάμεσα στη λέξη αληθινός και στη λέξη έρωτας υπάρχει η δοκιμασία της τριβής με τον άλλο άνθρωπο.

Αν εξακολουθήσουν τα μάτια μας να τον βλέπουν εξίσου γοητευτικό κι ελκυστικό ακόμη κι όταν μας βάλει στην καθημερινότητά του, αν εξακολουθήσουμε να ανατριχιάζουμε κι αφού η ιδέα κι οι φαντασιώσεις γίνουν πράξη, αν εξακολουθήσουμε να τον θαυμάζουμε ύστερα από τόσες φορές που θα έρθουμε αντιμέτωποι ακόμη και με τις αδυναμίες του, αν η μαγεία παραμείνει ζωντανή κι όταν το μαζί γίνει πραγματικότητα τότε θα μπορούμε όντως να μιλάμε για έρωτα αληθινό.

Βέβαια, το αν θα κρατήσει για πάντα ή αν ακόμη κι αυτός, ο αληθινός έρωτας, κάποτε σβήσει με τον καιρό είναι κάτι που δύσκολα προβλέπεται. Όπως κάθε κατάσταση στη ζωή έτσι κι η διατήρηση του έρωτα είναι πολυπαραγοντικό ζήτημα. Όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων κι επανάπαυσης.

Έχετε παρατηρήσει πως τα πιο δικά μας πράγματα είναι κι εκείνα που θεωρούμε πάντα και τα πιο δεδομένα; Ωστόσο ό,τι θεωρούμε πιο δεδομένο είναι συνήθως το λιγότερο δεδομένο όλων κι αυτό καλό είναι να μην το ξεχνάμε βρομίζοντας τα σημαντικά με πρακτικές μουτζούρες.

Δεν είναι όλα αγώνας επιβίωσης κι ο έρωτας, όσο ουτοπικό κι αν ακουστεί από το στόμα ενός ενήλικα, χωρίς μαγεία πεθαίνει. Είναι ίσως σαν τις νεράιδες από το παραμύθι του Πίτερ Παν. Όταν κάποιος λέει πως δεν πιστεύει σε αυτές πεθαίνει κι από μία.

Γράφει η Έλλη Πράντζου