Ήταν η ώρα ίδια
και το κλειδί στην πόρτα που γύριζε
σήμαινε τον ερχομό σου.
Κάτι γνώριμο στ’ αυτιά μου
η φωνή σου.
Κάτι δυσνόητο στα μάτια μου
η όψη σου.
Ήσουν εσύ κι ήμουν εγώ
κι ο χρόνος απροσδιόριστος
μας έκλεβε τα πάντα.
Γράφει η Πόπη Κλειδαρά