Σαν να μην υπάρχει αύριο

Σαν να μην υπάρχει αύριο

Ήθελα να είσαι ελεύθερος…

Η φωτογραφία μας τόσο άψυχη, εικόνα περασμένου χρόνου θα μπορούσε να είναι και ασπρόμαυρη όμως στα μάτια μου έχει ακόμη χρώματα. Είναι τόσο ζωντανή.

Αποτύπωσα στο φιλμ των ματιών μου την κάθε σου στιγμή, την κάθε σου κίνηση. Σε χάζευα σαν να μην υπήρχε αύριο με αυτόν τον τρόπο σεβόμουν την κάθε στιγμή της ζωής μου, σεβόμουν εσένα και εμένα μαζί.

Ποτέ μου δεν είχα μια φωτογραφία σου η μια δική μας φωτογραφία, δεν ήθελα ποτέ να σε κλείσω σε ένα συρτάρι. θα σε φυλάκιζα και δεν το ήθελα.

Ήθελα να είσαι ελεύθερος, ήξερα πως αυτό ήθελες και εσύ. Έτσι ρουφούσα τις στιγμές μας να μην τις ξεχάσω. Ξεχνιούνται; Mα φυσικά και όχι αλλά φοβόμουν μην δεν σε ξαναδώ.

Μου έμαθαν να μην έχω τίποτα δεδομένο. Σεβασμός είναι να αγαπάς τα θέλω του άλλου να μην θες να αλλάξεις τον άλλον να γίνεσαι καλύτερος εσύ και να τον αφήνεις να παίρνει τον δρόμο του.

Πολλοί λένε να μιλάς και να λες αυτά που νιώθεις όταν όμως οι πράξεις είναι μεγαλύτερες από τα λόγια τότε καλύτερα να σωπαίνεις.

Οι λέξεις είναι φτερωτοί ήχοι που χάνονται, τα μάτια όμως αποτυπώνουν και δείχνουν τα πάντα. Με τα μάτια μου ταξίδεψα μαζί σου, γύρισα όλο τον κόσμο δεν ήξερα ποτέ τον προορισμό μας.

Πάνω σε μια βέσπα να τρέχουμε να προλάβουμε το καράβι για το πιο μακρινό νησί και έπειτα αλλαγή πλάνου να τρέχεις με το αμάξι και να παίρνουμε τα βουνά.

Να χορεύουμε με μια μπύρα στο χέρι σε όποιο μπιτς μπαρ βρισκόταν η να πίνουμε κόκκινο κρασί σε κάποιο σαλέ… Έτσι είναι η εκτίμηση, εκτιμάς ακόμη και το βλέμμα που σε ταξιδεύει.

Γράφει η Μαρία – Ελισσάβετ Παπάζογλου

Thessaloniki Arts and Culture

Διαβάστε επίσης

Close