Φέτος τις γιορτές δε θα στολίσω το σπίτι.
Επέλεξα να στολίσω τα σκαλιά, τα πλακόστρωτα, τις κατηφόρες, τις ανηφόρες, τα χαντάκια, τις αυλόπορτες, τις εξώπορτες, όλες όσες άνοιγαν τόσα χρόνια να υποδεχθούν την ορμή μου, τη φωνή μου, τη χαρά μου, τη δουλειά μου, τη συντροφιά μου, τη λύπη μου, την επιτυχία μου, την ατυχία μου, το πείσμα μου, τον ενθουσιασμό μου, τη ματαιοδοξία μου, την αγωνία μου, την απορία μου, την πορεία μου..,
Χρωστάω σε όλες τη γενναιοδωρία της υποδοχής και της φιλοξενίας που μου επιφύλαξαν τόσα χρόνια και τώρα είμαι εδώ που είμαι.
Ξέρεις πόσες παραμονές γιορτών μου άνοιξαν στο παρά πέντε να προλάβω να καταθέσω τα άγχη μου, τα πάθη μου, να πάρω τα δώρα μου, να αφήσω την μπόρα μου..;
Αυτές οι πόρτες είναι οι αποσκευές μου. Τις κουβαλώ παντού μαζί μου. Συνταξιδιώτες. Συνδαιτυμόνες. Συγκάτοικοι. Καθόμαστε παρέα. Τα λέμε όλα.
Αναπολούμε πού και πού, μου θυμίζουν τα λάθη μου, τα πάθη μου, άλλοτε πάλι τις θυμώνω για τις στιγμές που έκλειναν ερμητικά μπροστά μου, ενώ αυτές προσπαθούν να με πείσουν ότι έκλειναν για το καλό μου, μαλώνουμε, φαγωνόμαστε, όμως δεν μπορούμε χώρια. Είναι η ταυτότητά μου. Αυτές με ορίζουν και εσαεί θα με προσδιορίζουν.
Οι γιορτές πάντα για μένα είναι ένα οδοιπορικό σε ψυχές και σκέψεις ανθρώπων που είτε βρίσκονται είτε λείπουν από τη ζωή μου από επιλογή ή από σύμπτωση, κι όμως η σκέψη τους έρχεται κάθε χρόνο να μου ευχηθεί. Μαζί αλλάζουμε τον χρόνο.
Στους δρόμους όπου γεννήθηκαν αυτές οι μνήμες και οι στιγμές, εκεί όπου γράφτηκαν οι περισσότερες ώρες δουλειάς και συναισθηματικής απόθεσης, εκεί θα γιορτάσω φέτος. Σ’ αυτά τα σοκάκια ο στολισμός μου θα είναι πλουσιοπάροχος. Δεσμεύομαι. Τους χρωστάω πολλά. Την αύρα των ετών που πέρασαν.
Ναι, θα αρχίσω από σήμερα να στολίζω. Σε ένα χάρτη έχω καταγράψει σχολαστικά όλες τις διαδρομές μία προς μία, οδός Σηλυβρίας, Θεσσαλονίκης, Κ.Παλαιολόγου, Κύπρου, Μικράς Ασίας, Θεοδώρου Πουλίδου, Κρυστάλλη, Περικλέους, Βενιζέλου, Φιλίππου, Ομονοίας, Μελίνας Μερκούρη, Μαρτζώκη, Φράγκων… Ήξερα ότι κάποτε θα’ρθει η στιγμή να τους αποδώσω την τιμή που τους πρέπει.
Όλες οι διαδρομές μας έχουν το ίδιο δικαίωμα στην τιμή και την υπόμνηση. Δεν έχει σημασία η έκτασή τους, η σύστασή τους, αν ήταν τραχύ το έδαφός τους ή επίπεδο, αν η τροχιά τους ήταν ευθεία ή καμπύλη, γιατί σίγουρα κάπου μας έβγαλαν για να είμαστε σήμερα εδώ.
Θα γιορτάσω λοιπόν φέτος έξω από το σπίτι, στις διαδρομές που με βοήθησαν να το στήσω όπως είναι σήμερα και να ζω μέσα του τη ζωή μου. Θέλω να προλάβω να πάρω δώρα για όλες. Θα ζητήσω από το δήμο να τις φωταγωγήσει ξεχωριστά, να καθαρίσει τα πλακόστρωτα, να γυαλίσει τις οδοσημάνσεις, να βάλει κορδέλες σαν σε εγκαίνια.
Θέλω να είναι όλα έτοιμα σαν να πρόκειται να τις περπατήσω ξανά για πρώτη φορά με την άγνοια και την έκπληξη ενός αμέριμνου περιπατητή, ενός ανυποψίαστου διαβάτη. Κι εγώ θα αναλάβω να τις στολίσω. Σεμνά και αθόρυβα, όπως τις ταιριάζει…
Καλές γιορτές. Η φωταγώγηση έχει ήδη αρχίσει εντός μου κι εγώ μετρώ αντίστροφα…
Γράφει η Xριστίνα Κυριακίδου
Thessaloniki Arts and Culture
