Δε θα ακουμπήσω άγαρμπα τα μαλλιά σου,
δε θα τα ανακατέψω με ορμή, μη μου τρομάξεις.

Πιέζει ο εγωισμός που θέλει να κατακτήσει,
να δείξει πως κέρδισε τον άλλον.

Η αγάπη πηγαίνει σιγά –σιγά,
γνωρίζει να υπομένει, να αντέχει.
Αισθάνεται το φόβο, την ανασφάλεια του άλλου,
την ψυχή του τρέμει σαν πουλάκι από το κρύο.

Η αγάπη σιγά-σιγά κατακτά,
δεν έχει απαίτηση και διάθεση επιβολής.
Σιγά –σιγά η εμπιστοσύνη χτίζεται,
σιγά –σιγά το κάστρο κατακτιέται.

Όχι με πίεση, όχι με διάθεση επιβολής,
γιατί ο Άλλος θέλει να εμπιστευτεί, να ακουμπήσει
το τραύμα του με προσοχή.

Δε θέλει αγριάδα, δε θέλει πίεση,
δε θέλει εγωισμό και χρησιμοποίηση.
Θέλει χρόνο ο άλλος να αφεθεί,
να απαλύνει η πληγή μέρα με τη μέρα,
μήνα με το μήνα, λεπτό με το λεπτό.

Δε θα κρατήσω δυνατά το χέρι σου,
δε θα αγγίξω βίαια με φιλί το μάγουλό σου.
Γιατί θέλω σιγά –σιγά να με αγαπήσεις,
σιγά – σιγά να με εμπιστευτείς.

Γιατί ναι! σιγά –σιγά θα με αγαπήσεις,
το ξέρω, το αισθάνομαι.

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη