κεφάλαιο 1ο

Σεπτέμβριος, 2018

Ο χρόνος κυλάει αργά και βασανιστικά όταν σε θέλω
και όταν σε σκέφτομαι
Παράλληλα, η ζωή συνεχίζεται
και αν ήσουν εδώ θα μου έλεγες
πως υπερβάλλω
Πράγματι.
Δεν σε σκέφτομαι και τόσο
είναι μόνο
όταν ξαπλώνω να κοιμηθώ τα βράδια,
τους τελευταίους τέσσερεις μήνες

Σε σκέφτομαι μόνο
όταν ξυπνάω τα πρωϊνά
και κάποια απογεύματα όταν καταφέρνω να κοιμηθώ
για να είμαι παρούσα στην ρουτίνα μου
και να μην νιώθω σωματικά ράκος
όπως η ψυχή μου

Είναι και εκείνες οι στιγμές της ημέρας
όπως το πρωϊνό που τρώω μηχανικά
την ώρα που φαντάζομαι να τρώμε μαζί,
ο ένας κοντά στον άλλον, ύστερα από ένα ξύπνημα
στο ίδιο κρεβάτι
ύστερα από αμέτρητα φιλιά και χάδια
και γέλια
και αγκαλιές

Αργότερα, η δουλειά ξεκινάει
τότε, σκέφτομαι πως ίσως σε συναντήσω
σε κάποιον πεζόδρομο της πόλης
και θα μου πεις να πιούμε έναν καφέ
στα γρήγορα. Μαζί.

Τα απογεύματα
που με φίλους τριγυρνάμε μες στην πόλη
ψάχνω το πρόσωπό σου
σε εκείνα όσων ανθρώπων του φύλου σου
πιάνει το μάτι
και σε κάθε πρόσωπο που κοιτάω ανόρεχτα
χάνει το χρωματάκι της η ψυχή
λίγο ακόμα κάθε φορά
και αποθαρρύνεται

Σε κάθε παράσταση θεατρική
καλλιτεχνική, κάθε είδους
κάθε μικρή μου επιτυχία ή επίτευγμα
σε κάθε μαγικό ηλιοβασίλεμα
σε κάθε βράδυ
έχω την σκέψη του πώς θα ήταν
να μοιραζόμασταν την στιγμή

Ο ύπνος αποτελεί ελπίδα
αλλά σπάνια κοιμάμαι με ευχαρίστηση
και ξυπνώ με αισιοδοξία
ανακατεμένη με φόβο πως θα σε χάσω

συνεχίζεται..

Γράφει η Γιάννα Βήτα