Κάθισα σε έναν βράχο απέναντι από τις πολυκατοικίες, στη θάλασσα. Και ακούγοντας τον αφρό της θάλασσας να χτυπά ανελέητα τους βράχους, σκεφτόμουν:

Σπουδαία θέλουμε να ζούμε σε αυτή τη ζωή! Με πόση αγωνία λαχταράμε να καλύπτουμε τις ανάγκες της καθημερινότητάς μας! Άραγε, κάνουμε το ίδιο και για την ψυχή μας; Δεν ξέρω πότε θα φύγω από τον κόσμο αυτός, ένας ατμός είναι η ζωή μας που μπορεί να εξατμιστεί στο δευτερόλεπτο. Και αν δεν είμαι εδώ μετά από ένα χρόνο; τι ουσιαστικό μου προσφέρει η πολυτέλεια που τόσο πολύ αγωνιώ να αποκτήσω όλη μου τη ζωή και όλα μου τα νιάτα;

Και διαπίστωνα πως τη ζωή μου δεν την καθορίζουν τα υλικά αγαθά, όσο πίστευα. Και παρατηρώντας τη θάλασσα, αισθανόμουν περισσότερο πλούσια που μπορώ να βλέπω αυτή, παρά τα σπίτια και τα ακριβά αυτοκίνητα. Και αισθανόμουν πως είμαι περισσότερο πλούσια από όσο πίστευα.

Και έβλεπα τους ανθρώπους που περνούσαν, μικρούς, βρέφη, νέους, υπερήλικες. Και διαπίστωνα τον κύκλο της ζωής, σήμερα θα είμαι νέα, αύριο όχι. Αύριο θα είμαι υπερήλικη και κάποιοι άλλοι θα είναι νεότεροι. Και αυτός είναι ο κύκλος της ζωής, στην οποία υπάρχει χρόνος και καιρός για όλα.

Και αυτός που βγαίνει και διασκεδάζει σήμερα, μπορεί να μην είναι υγιής μετά από χρόνια. Και αυτός που σήμερα θλίβεται, αύριο ή μετά από χρόνια να έχει περισσότερα από αυτόν που πλούσια διασκεδάζει. Όλα στη ζωή αλλάζουν και τίποτα δεν είναι μόνιμο.

Και σκεφτόμουν πόσο πολλά μπορεί να σε διδάξει μία απλή παρατήρηση, μπορεί να σου ξεδιπλώσει το μυστήριο και τα φοβερά γεγονότα της ζωής.

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη