Όλη μέρα στη δουλειά,
η καθημερινότητα με πνίγει.
Όταν του γραφείου η πόρτα κλείνει,
του σπιτιού τα προβλήματα ανοίγει.

Έρχεται Σαββατοκύριακο και θέλεις,
να βγούμε για ποτό ή φαγητό.
Πόλεμοι, ακρίβεια και ιοί στον κόσμο γύρω μας,
πώς να έχω διάθεση να βγω;

Ας μείνουμε σπίτι,
να δούμε μια ταινία.
Αγκαλιά να σε κρατώ,
στου κρεβατιού μας τη γωνία.

Εκεί που δε μας βλέπει κανείς,
σπίτι να μείνουμε μονάχοι.
Να βγούμε, έξω να πάμε, άραγε γιατί,
του κόσμου τη μάτια και σχόλια να έχουμε για άγχη.

Σπίτι να μείνουμε,
έρωτα να κάνουμε όλο το βράδυ.
Όσο οι άλλοι γιορτάζουνε σε μέρη φωτεινά,
εμείς θα γινόμαστε ένα στο σκοτάδι.

Δεν έχω διάθεση για έξω,
βγαίνεις για λίγο και μετά στην ίδια τη ρουτίνα.
Δε θέλω να διασκεδάσω λίγες ώρες στο μπαρ για ένα ποτό,
την αγκαλιά σου θέλω να έχω μόνη μου πυξίδα.

Όλο δυσάρεστα ακούς,
δεν υπάρχει πια διάθεση για διασκέδαση.
Στην αγκαλιά σου θέλω να χαθώ,
αυτή που τις εντάσεις μου κατευνάζει.

Σπίτι να μείνουμε,
πιο όμορφα και δημιουργικά περνάς.
Τον άλλον καλύτερα μαθαίνεις,
σα στην αγκαλιά σου τον κρατάς…

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη