Α, εσείς στιγμές, παράλογες, μικρές και αιώνιες…

ανείπωτα τα λόγια σας στα χείλη μιας εξαίσιας τρέλας
στη σάπια χαραμάδα συνωστίζεστε τάχα αδιάφορες για λίγο αέρα
σώματα να ζήσετε σκορπισμένα σε σκοτεινά αγκαλιάσματα
ανάμεσα σε όνειρα κι ελευθερίες.

Πόσο στο φίλημα πασχίζετε ψυχή να δοκιμάσετε του άλλου
ύπνο βαθύ σε στήθη επάνω ν’ αφεθείτε όσο
μετέωρες οι ανάσες θα κρατιούνται στ’ ακροδάχτυλα.

Προσμονές μιας βεβαιότητας ανέφικτης
απλά προσπερνάτε.

Γράφει ο Δημήτρης Βαρβαρήγος
Η ιστορία μου ξεκινάει κάτω από την Ακρόπολη -στο Θησείο- με βαθιά καταγωγή τη Φλωρεντία. Μεγάλωνα κι ένιωθα να με τραβάει κοντά της η τέχνη του λόγου.
Κι ως είθισται, τα όμορφα πράγματα να συμβαίνουν αθόρυβα, αφοσιώθηκα στη λογοτεχνία, γράφοντας μυθιστορήματα – θεατρικά έργα & ποιήματα.
Η γραφή είναι τρόπος να ζω… τρόπος να υπάρχω.
Είναι ψυχική υπόθεση. Στάση ζωής. Τόπος δύναμης και προσωπικής ελευθερίας.