Μία, δυο, τρεις… εννιά, δέκα.

Κάτι λιγότερο κάτι περισσότερο, οι συναντήσεις μου με εκείνον δεν ξεπερνούσαν σε μεγάλο βαθμό τις δέκα φόρες. Σε μια πραγματικότητα όμως, που δεν υπήρξε ποτέ, με επισκέφτεται συχνά. Για την ακριβεία, σε αυτόν τον κύκλο επαφής, εξαφανίζεται ελάχιστα. Ωστόσο, ακόμα και εδώ ο χρόνος χάνει την όποια του υπόσταση, όλα φαντάζουν άχρωμα και η απουσία του αγκάλιαζει σφιχτά την στασιμότητα.

Εκείνος.
Μάζα-οντότητα εγώ, νοητός άξονας εκείνος. Περιστροφή, περιστροφή, περιστροφή μέχρι να μας συνθλίψει η δύναμη, όμως αδράνεια να μην επέρχεται ποτέ.
Πότε και πώς γνώρισα εκείνον ανούσια αναφορά. Διαλέγω τα λογιά μου με προσοχή για να μη μειώσω τα συναισθημάτα που μου γέννησε.

Εκείνος.
Όταν βγαίνει από το σπίτι δεν παίρνει ποτέ παλτό. Το σώμα λέει έχει παγώσει από καιρό, ποια γύμνια να προφυλάξει; Σε μάσκα δεν κρύφτηκε καμιά.
Φέρει τον τίτλο του τοξικού ανθρώπου.

Δηλητηριάζει με αβρότητα όπως συμβαίνει και στο άγγιγμά του. Ξεθάβει πολιτείες χαμένες στην άμμο με τα δάχτυλά του και τρέφεται όχι μέσα από τις αρμονίες αλλά άπο τα τραύματα. Μια θεωρητική ακροβασία η σύνδεσή μας, όπου στα θεμέλια της η λογική δεν έχει τη βάση της.

Μέσα στη μέγκενη που με έχει φυλακίσει φωνάζω για να σπάσω την παραίσθηση. Όσο στεντόρεια και να μιλώ δεν καταφέρνω τίποτα. Δέσμια καθώς βρίσκομαι στην παλίρροια των δικών μου αδυναμιών η παρακαταθήκη του μέσα μου όλο και βαραίνει.

Εκείνος.
Φιγουράρει σε όλα τα καρέ. Εστιακή απόσταση μηδέν, εγώ-αντικείμενο στο κάδρο πουθενά.
Πρέπει επιτέλους να αλλάξω τον φακό.

Γράφει η Χριστιάννα Τσιμπούρα

Thessaloniki Arts and Culture