Στις δύσκολες στιγμές δεν είχα ανάγκη να γείρω στην αγκαλιά κανενός.

Δεν ήθελα να ζαλιστώ από τις παραινέσεις τους, από τα πρέπει τους, από τη μανία τους να μου επιδεικνύουν τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνω.

Στις δύσκολες στιγμές, όταν ο πόνος μου ξεχείλισε, δεν είχα ανάγκη την αγκαλιά κανενός. Δεν ήθελα τα παρήγορα λόγια τους, τις συμβουλές τους, δεν επιθυμούσα να κουραστώ από την παντογνωσία τους και από τη βεβαίωσή τους ‘’πως έχουν περάσει τα ίδια’’, ‘’θα μου περάσει’’, ‘’αυτό ή εκείνο πρέπει να κάνεις’’.

Η μοναξιά ήταν στη δύσκολη στιγμή το καταφύγιό μου, η χαρά μου. Δεν ήθελα να ακούω κανέναν, στις δύσκολες στιγμές μου ήθελα να είμαι μόνη μου. Ήθελα να αγκαλιάσω τον εαυτό μου, να ξαπλώσω στο κρεβάτι μου και να κλείσω τα μάτια. Δεν ήθελα να πονάω τον εαυτό μου μιλώντας διαρκώς για τα άσχημα που μου συνέβησαν και φέρνοντας τα συνεχώς στο μυαλό μου.

Στις δύσκολες στιγμές, δεν ήθελα να γυρίζω άσκοπα τον εαυτό μου σε μέρη διάφορα και υποδυόμενη τη χαρούμενη, χωρίς να είμαι. Δεν ήθελα να με σκοτίζω με τις επίμονες ερωτήσεις των άλλων να τους πω τι έχω, τη στιγμή που ούτε εγώ είχα καταλάβει καλά-καλά και προσπαθούσα να το συνειδητοποιήσω.

Η μοναξιά μου ήταν το φάρμακό μου στις δύσκολες στιγμές, εκείνη με αναγέννησε, εκείνη με ώθησε να με ανακαλύψω. Από τις σωστότερες αποφάσεις στη ζωή μου, να είμαι μόνη μου στις δύσκολες στιγμές…

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη