Γράφει η Στέλλα Βαρβαρίγου
Χαρακτική. Την έχεις ξανακούσει; Δεν είναι τόσο δημοφιλής τέχνη όσο η ζωγραφική ή η γλυπτική ή ο χορός ή το θέατρο. Στη χαρακτική ο καλλιτέχνης χαράσσει σε μια επιφάνεια μορφές και παραστάσεις. Μια επιφάνεια άδεια που θα μεταμορφωθεί σιγά σιγά σε έργο τέχνης για να αποτυπώσει μια ιστορία. Αυτή που αποφάσισε ο δημιουργός. Κάθε κίνηση γίνεται με πολλή προσοχή και σκέψη, μετατρέποντας το λείο, το “τέλειο” σε ανάγλυφο. Μου έρχεται στο μυαλό ένας στίχος: “πήρα τ’άλλο μονοπάτι κι όχι αυτό που μου χάραξαν”.
Πόσο συχνά έχεις βρεθεί μπροστά σε μια αλλαγή στη ζωή σου; Πόσο συχνά πρέπει να πάρεις μια απόφαση που θα ανατρέψει όλα σου τα δεδομένα και θα σε αναγκάσει να ξεκινήσεις από την αρχή? Πόσες φορές το έχεις σκεφτεί και διστάζεις; Πόσο έτοιμος είσαι να χάσεις; Αλλαγή και απώλεια. Αυτά τα δύο πηγαίνουν μαζί και είναι δύσκολο να χάνεις συνειδητά.
Έτσι, εκεί που λες “δεν πάει άλλο, πρέπει να τα αλλάξω όλα”, έρχεται η συνήθεια και σου θολώνει τα νερά. Σε βολεύει να αμφιβάλλεις για να αναβάλλεις… Δύσκολα αφήνει κανείς μια κατάσταση οικεία, μια ασφαλή καθημερινότητα, ακόμα κι αν νιώθει ότι κάτι δεν λειτουργεί σωστά. Όχι μόνο δε λειτουργεί σωστά, αλλά λειτουργεί και εις βάρος του. Μπαίνεις σε σκέψεις και αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που σε εμποδίζει να πάρεις την απόφαση να κόψεις μια κακιά συνήθεια, να αλλάξεις πορεία γιατί, αν και την προηγούμενη διαδρομή την ξέρεις πάρα πολύ καλά, δε σου αρκεί πια.
Η απάντηση που μου έρχεται στο μυαλό είναι η ανάγκεια για ασφάλεια, για αυτό το είδος της ασφάλειας που σε μουδιάζει, σου αφαιρεί τα φυσικά αντανακλαστικά της περιέργειας, της αναζήτησης για το καινούριο, σε καθησυχάζει και τελικά σε καθηλώνει στη στασιμότητα. Η νοοτροπία της ασφάλειας που σου έχουν φυτέψει από παιδί. Η “ασφαλής επιλογή”, το “δοκιμασμένο”, η “ασφαλής λύση”, για να είναι όλοι ευχαριστημένοι και ασφαλείς. Η ασφάλεια που σε θέλει κρυμμένο και αδρανή. Μετά έρχεται η γκρίνια. Σου φταίνε όλα, γιατί τελικά αυτό που πραγματικά σου φταίει δεν τολμάς να το παραδεχτείς στον εαυτό σου. Κάπου έχεις προδώσει τα θέλω σου, χάριν “ασφάλειας”.
Πόσο ασφαλής είσαι, όμως, τελικά; Για πόσο θα αντέχεις να υποστηρίζεις κάτι που δεν είναι απόλυτα δικό σου, αλλά δανεικό και κάποιες φόρες ξένο σε σχέση με το δικό σου απόλυτο “θέλω”. Όχι για πολύ. Το βάρος είναι πολύ μεγάλο και δε θέλεις να το έχεις για μια ζωή στην πλάτη σου… Μπορείς να το επιλέξεις και αυτό, αλλά το τίμημα θα είναι να χάσεις το μόνο που πράγμα που μπορείς να θεωρείς δεδομένο σε αυτήν τη ζωή, τον εαυτό σου.
Μην το σκέφτεσαι άλλο: Αφαίρεσε το δίχτυ ασφαλείας και ξεκίνα να κάνεις ακροβατικά! Έτσι όπως τα θέλεις εσύ. Δε λέω, οι πιθανότητες να σπάσεις τα μούτρα σου είναι πολλές. Δε θα πάθεις τίποτα. Το πολύ-πολύ να προσγειωθείς στην πραγματικότητα. Όπως λέει και ο αγαπημένος Johnny Cash σε ένα τραγούδι – απολογισμό ζωής, “Ι focused on the pain, the only thing that’s real”. Είναι ο πόνος, είναι “τα δύσκολα” που καθορίζουν την πραγματικότητά σου και χαράσσουν πολύτιμα βιώματα. Και κάθε φορά που αποκτάς ένα καινούριο βίωμα, γίνεσαι κι εσύ άλλος, καινούριος, διαφορετικός. Πιο πλούσιος σε παραστάσεις.
Είναι ένα είδος χαρακτικής για να δημιουργήσεις το δικό σου έργο τέχνης με πρώτη ύλη τη ζωή. Μην αφήνεις την επιφάνεια να είναι τέλεια. Γέμισέ τη με τις παραστάσεις που εσύ θες!
Thessaloniki Arts and Culture,
