Θα έρθεις καιρός που θα καταλάβεις τα λάθη σου.. αλλά εγώ μέσα στη φασαρία του κόσμου θα έχω πια χαθεί…

Θα έρθει καιρός που εσύ διάθεση δε θα έχεις για να βγαίνεις και θα μένεις μόνη σου με τις πόρτες κλειστές και την καρδιά σου κλειδωμένη. Και θα είναι δική μου η σειρά που θα διασκεδάζω και θα γελάω, αδιαφορώντας για το πού βρίσκεσαι, τι κάνεις και πόσο χαμογελάς ή όχι.

Θα έρθει καιρός που εσύ δε θα είσαι καλά και εγώ θα χαμογελάω.

Θα έρθει εκείνη η στιγμή που θα εύχεσαι να μη μου είχες φερθεί έτσι και θα ψάχνεις να με βρεις. Αλλά πουθενά δε θα με βρίσκεις, θα έχω χαθεί και τίποτα δε θα μπορεί να με φέρει πίσω.

Θα έρθει εκείνη η στιγμή που δε θα σε σκέφτομαι, δε θα θυμάμαι πια ούτε το όνομά σου. Θα είσαι μία κακή ανάμνηση κλειδωμένη στο τελευταίο και πιο σκονισμένο συρτάρι της μνήμης μου.

Θα έρθει καιρός που θα εύχεσαι να μη με είχες πληγώσει ποτέ τόσο πολύ. Αλλά εγώ δε θα είμαι εκεί.
Και η συνείδησή σου θα σε ελέγχει και τα δάκρυά μου τη ντροπή σου δε θα διστάζουν πια να φανερώνουν επάνω σου.

Θα έρθει καιρός που θα δικαιωθώ για κάθε μου δάκρυ, για κάθε μου πικρία και εσωτερική θλίψη…

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη