~Στα “Χριστουγεννιάτικα Διηγήματα” του Παπαδιαμάντη, των κλασσικών εκδόσεων της “Αγκύρας”, που την απόδοση στην Δημοτική κάνει ο Διονύσιος Μπατιστάτος, την εικονογράφηση εξαιρετικής παραμυθίας και απόδοσης της εποχής κ τού πνεύματος των ημερών, κάνει ο Ν.Καστρινάκης
~Στο βιβλίο αυτό ανέτρεξα, για να δω ζωντανό, αν και εικονογραφημένο, αυτό που εφέτος δεν στάθηκε στην πόρτα μας : Παιδιά να λένε τα Κάλαντα.
Βλέπουμε δε στην εικόνα, τα πράγματα τοποθετημένα ορθά:
~Τα παιδιά να έχουν βγει την νύκτα της παραμονής, όπως δηλώνει το φεγγαράκι και το φαναράκι, και όπως σε μερικές περιοχές ακόμα γίνεται, πράγματι τα παιδιά να βγαίνουν μέσα στην Άγια Νύκτα, μετά τον Εσπερινό των Χριστουγέννων, πριν μαζευτούν στις οικογένειες τους, περιμένοντας να έλθει η ώρα να πάνε στην Λειτουργία των Χριστουγέννων.
~Αυτά σημαίνουν, ποιοτικά δεδομένα και γιορτή αληθινή, γιατί Χριστούγεννα χωρίς Χριστό δεν γίνονται. Είναι σαν να “γιορτάζουν” την γιορτή μας, χωρίς εμάς… μ’ εμάς έξω από την πόρτα.
~Αυτό το βίωμα των Καλάντων την νύκτα, το ξέρουμε καλά, μια που γύρω στα 15 χρόνια τώρα, μια παρέα φίλων, τα λέμε στο Νοσοκομείο τού Αγίου Σάββα στους καρκινοπαθείς, όπως το κάναμε και με τα Παιδιά τού Θεάτρου στην Κεφαλλωνιά, στο Νοσοκομείο Αργοστολίου…
…Παραμονή Χριστουγέννων… η Άγια Νύχτα…
…οι συγγενείς και οι φίλοι έχουν πια φύγει…
πολλοί ασθενείς έχουν μείνει εντελώς μόνοι, με τον πόνο και τις σκέψεις τους… και τότε, ερχόμαστε κοντά τους…
…το κλάμα και η συγκίνηση είναι κάτι το απερίγραπτο, που επιτείνονται μάλιστα απ’ το ότι δεν παίρνουμε χρήματα… δεν έχουμε βγει γι’ αυτό…
~Ένα από τα χαρακτηριστικά της εξόδου αυτής είναι η απουσία κούφιων λόγων και σαθρής επιφανειακής αγαπολογίας… Εκεί που μπαίνουμε, βλέπουμε τον θάνατο. Μπαίνουμε στον θάλαμο και ο άνθρωπος είναι αφανισμένος σωματικά, είναι κίτρινος ή πρασινομπλέ… πεθαίνει… όμως καταλαβαίνει… και θέλει…
Πως να τού πεις τα Κάλαντα;
~Πρέπει η ψυχή σου να γίνει Κυρρηναίος, να σκύψεις στην οπτική του,
κι από κει να του περάσεις την πληροφορία, πως ο Χριστός γεννάται…
~Όταν φεύγουμε, οι περισσότερο ευεργετημένοι είμαστ’ εμείς… έχουμε το καλύτερο “ρεβεγιόν”… μαζί με τους ανθρώπους αυτούς που φεύγουν…
Έχουμε πάρει πολύ μεγάλη δύναμη, κοιτάζοντας την ζωή κατάματα μέσα από το τέλος και την αρχή της… Έχουμε αναβαπτισθεί και είμαστε έτοιμοι γιά την συνέχεια τού ταξιδιού…
…στο οποίο ευχόμαστε ο Θεός να μας φυλάει από την “ευτυχία”…
-όπως τού το λέει και η Μαργαρίττα Γιουρσενάρ,
η Γαλλίδα διανοουμένη που φθάνει σ’ αυτό από άλλο δρόμο-
…την “ασφάλεια”… την “ειρήνη”… την αγαπολογία…
χαρίζοντάς μας την δική Του ειρήνη και την δική Του ευτυχία…
~Χριστός Γεννάται…!!! στο διηνεκές…
σ’ όλο το μήκος τού χρόνου… και του αχρόνου…
Γράφει ο Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος, Ηθοποιός – Σκηνοθέτης – Εικαστικός
