Άξαφνα σκέπασε το σκοτάδι την καρδιά
Νέκρωσαν στο πέταγμα τους τα πουλιά
Ερήμωσε η ζωή στην ακροθαλασσιά

Τ’ άστρα τρεμόσβηναν αλλόκοτα στη νυχτιά
Ξεπρόβαλε κόκκινο το φεγγάρι από τη συννεφιά
Οι σοφοί ψιθύριζαν για το συμβάν από παλιά

Η μαύρη Αποκάλυψη ανέτειλε και το φως αμυδρό
Οι σάλπιγγες ήχησαν το μεγάλο κακό
Οι άγγελοι γύρισαν σαλεμένοι την πλάτη τους στη συφορά

Πλην όμως φώναξαν να μην απλωθεί το κακό
Μην σαλπίσουν και οι επτά!
Όλα σκοτεινά και η αλήθεια να φοβάται τα άγρια θεριά

Μα, άνθρωπε, αν τρέμεις και κατοικείς στη σκιά
Ποιο το νόημα να ζεις για δεύτερη φορά;
Και τι να την κάνεις την υγειά
Άμα σ έχουν αποκάνει στην σκλαβιά;

Είναι και η σκλαβιά ως φαίνεται μια λύση
Αζόριστα συνηθίζονται οι ίσκιοι σε τούτη τη ζήση.

Γράφει ο Γιώργος Μυλωνάς, 28/4/2019