Το αεροπλάνο που με τρόμαζε... από τη Μαρία Σκαμπαρδώνη

Το αεροπλάνο που με τρόμαζε… από τη Μαρία Σκαμπαρδώνη

Εγώ. Να μπω σε αεροπλάνο εγώ. Θεός φυλάξοι!

Το φοβάμαι αυτό το δημιούργημα των αδελφών Ράιτ, το οποίο πετάει στους ουρανούς και χάνεται πίσω από τα σύννεφα.
Άστο, από τα μεγάφωνα με φώναζαν, έτρεχα να ξεφύγω μέσα στο αεροδρόμιο με τις βαλίτσες. Ούτε τρομοκράτης να ήμουν, ούτε παιδάκι Δημοτικού που χάθηκε μέσα στους διαδρόμους του σούπερ μάρκετ. Ούτε όταν διαπίστωσα πως θα έχουν μενού με χυμό, ούτε
τότε εγώ που λατρεύω το φαγητό, δεν κάμφθηκα.

Μα, τι θέλετε τώρα; Να έχει έρθει η ώρα του πιλότου να πάθει κάτι, να μείνει στον αέρα και να πέσουμε όλοι να σκοτωθούμε; Εντάξει, δεν είναι ακόμα η ώρα μου (λέμε τώρα), αλλά ποιος μου υπογράφει πως οι άλλοι κάτι δε θα πάθουν;
Και τι να πάρω μαζί για να ηρεμήσω; Σερβιέτες με φτερά; Άστο, άστο καλύτερα, περίεργοι συμβολισμοί τα «φτερά».

Μα δεν είμαι ο Ίκαρος να πετάξω αν κάτι συμβεί. Που και να ήμουν, πάλι θα σκοτωνόμουν, καθώς και αυτός ο χαζός με τα φτερά από κερί πλησίασε τον ήλιο. Αχ ο ανόητος!

Αχ, μεγάλη φίλε μου, αυτή μου η φοβία με τα αεροπλάνα. Πάντοτε όταν πρέπει να επιβιβαστώ σε ένα αεροπλάνο για ένα ταξίδι, σκέφτομαι πως αυτό θα είναι το τελευταίο μου ταξίδι γενικώς. Σκέφτομαι πως για άλλο μέρος ξεκινώ και σε άλλο θα καταλήξω. Και εκεί που αδημονώ να περπατήσω στο Παρίσι, στο Καρτιέ Λατέν, να καταλήξω να σφουγγαρίζω τα ανάκτορα του Χουσεΐν.

Αχ, προσπαθείς να καταλάβεις την ψυχή ενός ανθρώπου που έχει μία οποιαδήποτε φοβία, να την παρατηρήσεις ανθρώπινα και να αντιληφθείς για ποιο λόγο οι άνθρωποι φοβούνται.

Φοβίες και ανασφάλειες έχουμε όλοι, ευτυχώς ή δυστυχώς. Και αυτή η φοβία ξεπερνιέται με έναν τρόπο: με το να αγαπήσεις και να κοιτάξεις κατάματα αυτό που σε φοβίζει. Να πας κοντά σε αυτό που τρομάζει και να κλείσεις το μάτι στην πρόκληση.

Μάλλον πρέπει να μπω σε αυτό το τόσο επικίνδυνο αεροπλάνο… αφού καθημερινά πέφτω από τα σύννεφα, γιατί να τρομάξω τώρα;

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Διαβάστε επίσης

Close