Ο παράλληλος εαυτός μου, που δεν συνάντησα ποτέ.
Μπορεί να είσαι ο ζωγράφος που του φόρεσαν ένα στενό, καλοραμμένο κοστούμι και τον έστειλαν στα δικαστήρια να αγορεύσει. Ή ο drummer, που σπούδασε μηχανικός για να συνεχίσει το όνειρο και την έτοιμη πελατεία κάποιου άλλου.
Μπορεί πάλι να είσαι ένας φανατικός εργένης, γιατί εκείνη που σε καθόρισε, δε σ αγάπησε ποτέ! Και δε βρέθηκε καμία στο διάβα σου, ικανή να πάρει τη θέση της. Ή μια γυναίκα politically correct, με σύζυγο, καρότσια και αποδεκτή κοινωνικά ύπαρξη, που όμως δεν υπέβαλλε ποτέ την αίτηση διαζυγίου που ονειρευόταν τα βράδια και της έτρωγε τα σωθικά.
Μπορεί επίσης να είσαι μια γεματούλα, πλήν όμορφη κοπέλα, ενώ η ξανθιά αδύνατη θεά μέσα σου, λαχταρά χρόνια να καθρεφτιστεί στον καθρέφτη σου. Ή μια άλλη, που δεν έγινε μάνα από επιλογή, είπε στον εαυτό της. Και αργότερα αυτός την αιφνιδίασε, διαφωνώντας.
Όποιος κι αν είσαι σήμερα, είσαι και κάποιος άλλος, την ίδια στιγμή. Είσαι αυτός ο παράλληλος εαυτός σου, που σ ακολουθεί σαν τη σκιά στο ημίφως. Αυτός που λαχταρά να φωτιστεί ολοκληρωτικά στη ζωή σου. Να βγει επιτέλους μπροστά. Να σε ελευθερώσει.
Ποτέ δε σιγουρεύτηκα για το τι είναι πραγματικά αυτό που μας κρατάει πίσω, από το να κάνουμε αυτό που θέλουμε. Αυτό που ξέρουμε μέσα μας ότι είναι για μας! Να τραβήξουμε το δρόμο, που ακούμε ότι μας φωνάζει. Επαγγελματικό, ερωτικό, κοινωνικό, οποιονδήποτε.
Είναι οι ανασφάλειες που όλοι κουβαλάμε; Είναι η παγίδα της αναβλητικότητας ή η πεποίθηση ότι ο χρόνος μας είναι απεριόριστος; Είναι οι κοινωνικές νόρμες που πάντα σιχαινόμουν; Ή ένας βαθύτερος φόβος που δεν έχουμε παραδεχτεί; Οι καταστάσεις που μας περιβάλλουν και αποτελούν την τέλεια κάλυψη για να μην προβούμε στο «έγκλημα»;
Γιατί αυτοτιμωρούμαστε έτσι; Και στριμωχνόμαστε σε φορετούς ρόλους ενώ θέλουμε να παίξουμε άλλους; Και σε ποιό βωμό; Της ασφάλειας; Της αποδοχής; Της αποφυγής των ευθυνών; Της πολυσυζητημένης επιβίωσης, ένεκα σημερινών συνθηκών; Αυτή η τελευταία θα μπορούσε να είναι ένας κάποιος αντίλογος. Ίσως. Αν όμως αυτές άλλαζαν, ποιος θα γινόσουν;
Μπορεί να είναι και όλα μαζί. Δεν ξέρω. Αυτό που είναι σίγουρο, είναι ότι αυτός ο παράλληλος εαυτός, δεν έχει μάθει να χάνει. Μπορεί να έχει συνηθίσει την αφάνεια που του επιβάλαμε, για γνωστούς ή άγνωστους λόγους- όμως αργά ή γρήγορα θα βγει μπροστά. Σαν το κόκκινο φανάρι που δεν είδες έγκαιρα –χαμένος στις σκέψεις σου- και σε κοκκάλωσε τελευταία στγμή.
Καλό είναι αυτό, σκέφτομαι. Πρέπει να βγει. Αν τον βγάλουμε και μόνοι μας, πριν μας προλάβει, ακόμα καλύτερα. Θα χουμε τη χαρά να νιώσουμε ότι κάναμε επιτέλους αυτό που βαθύτερα θέλαμε, και τώρα απολαμβάνουμε τους καρπούς της τόλμης μας.
Για να γίνει αυτό, μπορεί να πρέπει απλώς να πεις για πρώτη φορά, ένα όχι, κάπου. Μπορεί να πρέπει να πάρεις μια απόφαση που τρέμεις. Σε άλλες πιο σκληροπυρηνικές περιπτώσεις, μπορεί να πρέπει να φέρεις τούμπα, όλη τη ζωή σου.
Κάθε ένα απ αυτά όμως, είναι μια νίκη. Μικρή ή μεγάλη. Αυτό που δεν έχει νόημα να κάνουμε, είναι να πείθουμε καθημερινά τον εαυτό μας ότι καθόμαστε αναπαυτικά σε μια καρέκλα κι ας μας παίρνει τ’ αυτιά, το τρίξιμο στα ξύλινα πόδια της. Κι αν το θέλετε γυμνό από παρομοιώσεις, ότι έχουμε τη ζωή που μας γεμίζει, απλώς γιατί τη συνηθίσαμε.
Ή ακόμα χειρότερα, τη ζωή με κάποιον άλλον –τη σχέση, το γάμο… whatever- που μας γεμίζει, πάλι γιατί απλώς τη συνηθίσαμε. Ή ότι μας καλύπτει καθ’ όλα, η single ζωή μας, ενώ διψάμε να χτίσουμε μια φωλιά και να ταίζουμε τα μέλη της.
Όμως και να πείθαμε τον εαυτό μας κατά συρροή, για όλα τα παραπάνω, δεν έγινε και τίποτα. Γιατί όλοι μας παρασυρόμαστε από αυτές τις γνωστές επιταγές, όταν ανήκουμε σ’ ένα κοινωνικό σύνολο. Όλοι μας αμφισβητούμε συχνά, τους εαυτούς μας και τα θέλω μας. Ίσως έτσι μας μάθανε. Όταν όμως το καταλάβουμε και απενοχοποιηθούμε, είναι η ώρα για δράση. Κι ας μην είσαι 25. Στα 25, πολύ δύσκολα θα σκεφτείς έτσι.
Θαυμάζω ας πούμε τους ανθρώπους που στα 50 τους, συνθλίβουν τον κόσμο τους και ξαναγεννιούνται όπως πάντα ήθελαν. Και δεν υπολογίζουν κανέναν και τίποτα. Ή αυτούς που λαβώθηκαν σαν το πληγωμένο πουλί, από τα βέλη του θεού Έρωτα, έπιασαν πάτο από το ανεκπλήρωτό του, μάζεψαν τα κομμάτια τους και σήκωσαν κεφάλι για να βγούν πάλι στη μάχη. Ειδικά αυτό το τελευταίο βέλος, βρίσκει όλων μας τη φτέρνα! Άλλωστε το ανεκπλήρωτο είναι σχεδόν πάντα συνυφασμένο με τον έρωτα.
Ο Γιάλομ είπε, « Πως να ομολογήσεις ότι στοιχημάτισες ολόκληρη τη ζωή σου, μόνο για να ανακαλύψεις ότι το τελικό κέρδος, δεν ήταν εν τέλει του γούστου σου;»
Το ανεκπλήρωτο. Μεγάλο σαράκι. Εκπλήρωσέ το τώρα. Γιατί το παρόν, είναι ο μοναδικός πραγματικός χρόνος. Γιατί είναι ο μόνος χρόνος που μπορείς να δράσεις. Ούτε έδρασες, ούτε θα δράσεις. Μόνο τώρα δρας.
Γράφει η Έλενα Κατσάρη
Thessaloniki Arts and Culture
