Τώρα πια ζω
σε μια άχρωμη πραγματικότητα
σε μια κρύα ασπρόμαυρη αλήθεια
που το ελάττωμα μου, μου χάρισε.

Τώρα πια αισθάνομαι λίγα
και γελάω συχνά ψεύτικα
μπροστά σε έναν καλογυαλισμένο καθρέφτη
που κάθε πρωί μου λέει ποια είμαι
και ποια θα ήθελα να γίνω.

Τώρα πια υπάρχω μόνο σαν αριθμός
προσθετικός κατά βάση
γιατί η διαίρεση από καιρό
έπαψε να υπάρχει.

Τώρα πια ανήκω στον α’ ενικό
και η μετατροπή σε άλλα πρόσωπα με κουράζει
λες και γράφονται στην γραμματική
σαν τραγική ειρωνεία.

Γιατί υπάρχω, ζω, αισθάνομαι και ανήκω
μαζί με το ελάττωμά μου
που σήμερα με έκανε να γεμίσω τις ασπρόμαυρες σελίδες
με λέξεις, ειρωνεία και δάκρυα.

Το χειρότερό μου ελάττωμα…
ερωτεύτηκα τους ανθρώπους.

Γράφει η Βασιλεία Παπαδημητρίου