Εν συντομία το χρονικό που διαδραματίστηκε αυτές τις 4 ημέρες του Νοέμβρη, είναι εμπλουτισμένο με πλήθος γεγονότων και πρωταγωνιστές τους φοιτητές αλλά και απλούς – καθημερινούς ανθρώπους που στήριξαν και υπερασπίστηκαν τη φλόγα και έκαιγε στην καρδιά των νέων που διψούσαν για ελευθερία.
Βρισκόμαστε στις 14 Νοεμβρίου του 1973, όπου οι συγκεντρωμένοι φοιτητές του Πολυτεχνείου αποφασίζουν να κατέβουν σε αποχή, με βασικό τους αίτημα να προβούν άμεσα σε φοιτητικές εκλογές, τις οποίες είχε αναστείλει η δικτατορική κυβέρνηση. Είναι η 7η χρονιά (από την 21η Απριλίου 1967) όπου η Ελλάδα βιώνει την αγριότητα και τη στέρηση της ελευθερίας ενός δικτατορικού καθεστώτος και οι φοιτητές είναι εκείνοι που θα πάρουν στα χέρια τους τη σκυτάλη και θα γράψουν με αίμα τους τίτλους τέλους στο δρόμο που τελικά θα οδηγήσει στη δημοκρατία!
Τα νέα της αποχής ταξιδεύουν γρήγορα. Φοιτητές της Ιατρικής και της Νομικής εξέδωσαν τα δικά τους αιτήματα όπου μαζί με πλήθος κόσμου που συνέρρεε από παντού συγκεντρώθηκαν στο χώρο του Πολυτεχνείου. Η αστυνομία μάταια προσπαθεί να διασπάσει το πλήθος που όλο και αυξάνεται. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας η κατάληψη του Πολυτεχνείου είναι πλέον γεγονός! Δημιουργείται συντονιστική επιτροπή και αρχίζει να λειτουργεί ο Ραδιοφωνικός Σταθμός με εκφωνητές τη Μαρία Δαμανάκη και τον Δημήτρη Παπαχρήστου.
Όλοι εργάζονται πυρετωδώς με απώτερο σκοπό τους την ενημέρωση και στήριξη του κόσμου. Ομάδες φοιτητών γράφουν συνθήματα σε πλακάτ, στους δρόμους, στα τρόλεϊ ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, άλλοι λειτουργούν τον πολύγραφο, όλοι συνδράμουν όπου υπάρχει αναγκαιότητα και όσοι έχουν γνώσεις, πλαισιώνουν το δυναμικό ενός πρόχειρα στημένου νοσοκομείου.
Η χούντα λαμβάνει δράση δημιουργώντας προβλήματα και εντάσεις μέσω των προβοκατόρων της που περιφέρονται ανάμεσα στο πλήθος. Επιπλέον ο Παπαδόπουλος για «τη διασφάλισην της τάξεως» τοποθετεί ελεύθερους σκοπευτές στα κτίρια πλησίον του Πολυτεχνείου και στις 16 Νοέμβρη δίνει το πράσινο φως στην Αστυνομία να διαλύσει ολοσχερώς την κατάληψη.
Δακρυγόνα, γκλομπς και σφαίρες έχουν την τιμητική τους. Καταφέρνουν να προκαλέσουν τον πανικό και να αποδυναμώσουν τον ανθρώπινο κλοιό που φρουρεί τον εξωτερικό χώρο του Πολυτεχνείου, όχι όμως στο έπακρο. Τότε αποφασίστηκε να λάβουν δράση τρία άρματα μάχης εν των οποίων το ένα τέθηκε απέναντι από την πύλη του πολυτεχνείου.
Οι φοιτητές ζητούν ακρόαση διαπραγμάτευσης, αίτημα το οποίο απορρίφθηκε με συνοπτικές διαδικασίες και στις 3 τα ξημερώματα της 17ης Νοεμβρίου το τανκ ρίχνει την πύλη του Πολυτεχνείου!
Τραγική φιγούρα που κάνει το γύρω του κόσμου μέσω του ξένου τύπου, αποτελεί η κοπέλα που παρασύρθηκε κρατώντας στα χέρια της την ελληνική σημαία. Ακολουθεί πανδαιμόνιο. Η αστυνομία εισβάλλει στον εσωτερικό χώρο και προσπαθεί να συλλάβει τους φοιτητές οι οποίοι τρέπονται σε φυγή. Πολλοί τραυματίστηκαν, κάποιοι συλλήφθηκαν και βασανίστηκαν και άλλοι βρήκαν καταφύγιο στις γύρω πολυκατοικίες.
Η επίσημη ανακοίνωση κάνει λόγω για 840 προσαγωγές και 34 θανάτους. Φυσικά δε χωρά αμφιβολία στο ότι τα νούμερα είναι πολύ μεγαλύτερα. Γεγονός όμως είναι ότι τα θεμέλια της Χούντας τραντάχτηκαν δυνατά και τον προσεχή Ιούλιο το οικοδόμημα ευτυχώς κατεδαφίστηκε.
Αναπόσπαστα, τα επεισόδια που εκτυλίχθηκαν στο Πολυτεχνείο, αποτελούν κομμάτι της νεότερης ιστορίας μας που σε κάνουν να νιώθεις συγκίνηση και υπερηφάνεια για τη γενιά των φοιτητών που αψήφησαν τη δικτατορία, συνάμα όμως νιώθεις ντροπή και θλίψη σε κάθε επέτειο λόγω των ανήθικων και καταστροφικών γεγονότων που δυστυχώς αμαυρώνουν τη μνήμη τους.
Παρακάτω, ακολουθούν αποσπάσματα από το ραδιοφωνικό σταθμό του πολυτεχνείου, που έχουν τη δύναμη να μας ταξιδέψουν νοερά στο ξημέρωμα της 17ης Νοεμβρίου.
Εδώ Πολυτεχνείο! Σας μιλάει ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων. Είμαστε ο μόνος σταθμός που μετά από έξι χρόνια δικτατορίας στην Ελλάδα μπορεί να λέει ελεύθερα την αλήθεια. Αυτή τη στιγμή στην Αθήνα πανηγυρίζει όλος ο λαός. Χτυπούν οι καμπάνες χαρμόσυνα παντού, γιατί αυτή τη στιγμή γεννιέται και σημαίνει η ώρα της λευτεριάς».
Εδώ Πολυτεχνείο! Ελληνικέ λαέ, το Πολυτεχνείο θα μείνει το προπύργιο και η εστία του αγώνα. Το Πολυτεχνείο είναι οχυρωμένο με τα στήθη των φοιτητών… Ο αγώνας μας είναι κοινός. Είναι αγώνας αντιχουντικός. Είναι αγώνας αντιδικτατορικός. Είναι αγώνας αντιιμπεριαλιστικός. Κάτω η δικτατορία. Ζήτω η Δημοκρατία…
Εδώ Πολυτεχνείο! Ελληνικέ Λαέ, πρέπει να μας συμπαρασταθείς, πρέπει να συνεχίσεις τον αγώνα μας. Κι αν αυτή τη στιγμή μάς πιάσουνε, κι αν αυτή τη στιγμή μάς σκοτώσουν, ναι, δε φοβόμαστε να πεθάνουμε, όταν θα πεθάνουμε ελεύθεροι. Έλληνες, πρέπει να μάθετε την αλήθεια. Να μάθετε πως τα παιδιά σας γεννήθηκαν λεύτερα.
Εδώ Πολυτεχνείο! Έλληνες, τα τανκς αυτή τη στιγμή έχουν στραφεί με τις μπούκες των κανονιών τους προς το Πολυτεχνείο. Οι φοιτητές έχουν ξεκουμπώσει τα πουκάμισά τους και δείχνουν τα στήθη τους. Το μόνο όπλο που έχουν προς τα τανκς.
Εδώ Πολυτεχνείο! Έλληνες, ακόμη το Πολυτεχνείο είναι ελεύθερο. Αν δε συμμεριστείτε αυτό τον αγώνα μας, θα χαθεί η Ελλάδα μας.
Εδώ Πολυτεχνείο! Μας συγχωρείτε για τη μεγάλη μας συγκίνηση! Μας συγχωρείτε για τα δάκρυά μας! Κλαίμε από χαρά. Κλαίμε από την πίστη στον αγώνα. Ο αγώνας είναι Ιερός. Είναι αγώνας για τη Λευτεριά. Η στρατοκρατία στα 6 χρόνια δεν μπόρεσε να ριζώσει το φόβο μέσα στις καρδιές των Ελλήνων. Ο φόβος έχει εξαφανισθεί. Η λευτεριά έχει αναπτερώσει το ηθικό όλων των Ελλήνων!
Εδώ Πολυτεχνείο! Είμαστε άοπλοι, είμαστε άοπλοι, είμαστε άοπλοι. Ούτε μια πέτρα δεν έχουμε για να ρίξουμε στ’ αδέλφια μας. Όλοι είμαστε αδέλφια, Έλληνες, κι αν ακόμη αυτή τη στιγμή σαρώσουν τα τανκς το Πολυτεχνείο, πιστεύουμε σε σένα. Πιστεύουμε στη συνέχεια του αγώνα.
Εδώ Πολυτεχνείο! Ελληνικέ λαέ, πρέπει να μας συμπαρασταθείς. Σήμερα, αυτή τη στιγμή πώς είναι δυνατόν να κοιμηθείς όταν τα τανκς στέκουν μπροστά στις πύλες του Πολυτεχνείου και σημαδεύουν τα παιδιά σου;
Εδώ Πολυτεχνείο! Αδέλφια μας στρατιώτες δεν θα σηκώσετε όπλο, δεν θα πυροβολήσετε, δεν θα σκοτώσετε τ’ αδέλφια σας. Πώς είναι δυνατό να σκοτώσετε τ’ αδέλφια σας;…
Εδώ Πολυτεχνείο! Κάποιοι «παλικαράδες» δεν διστάζουν και να πυροβολούν. Οι συγκρούσεις σώμα με σώμα γενικεύονται παντού, στο προαύλιο, στους διαδρόμους, στις σκάλες, στις αίθουσες…
Εδώ Πολυτεχνείο! Τώρα μπαίνουν μέσα. Βλέπω έναν έφεδρο ανθυπολοχαγό. Ξέρω τι με περιμένει. Εδώ Πολυτεχνείο… Εδώ Πολυτεχνείο… Αγαπητοί ακροατές θα διακόψουμε για λίγο τη μετάδοση. Μείνετε στους δέκτες σας, στο ίδιο μήκος κύματος…
Ακολούθησε ο εθνικός ύμνος. Μετά ο Σταθμός καταστράφηκε για να μην χρησιμοποιηθεί από το στρατό και την αστυνομία…
Γράφει η Κατερίνα Σιδέρη
”Γεννήθηκα και ζω στις Πλαταιές Βοιωτίας. Σπούδασα Πληροφορική & Φυσικές Επιστήμες και το γράψιμο παντός είδους είναι η μεγάλη μου αγάπη. Το διάβασμα και οι μοναχικοί περίπατοι στη φύση, γεμίζουν ευχάριστα τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο μου. Έμπνευσή μου αποτελεί κάθε τι που μπορεί να μας διδάξει και να μας προσφέρει το έναυσμα να δούμε τη ζωή από άλλη οπτική”.
