Τουλάχιστον, έτσι διάβασα σε ένα άρθρο πρόσφατα στο Διαδίκτυο.
Τα συναισθήματά μου ανάμεικτα. Από τη μία χαίρομαι που θα δω μία σειρά που παρακολουθούσα και θεωρώ κοινωνική/δραματική στην όαση της σημερινής τηλεόρασης, από την άλλη θεωρώ μήπως αυτή η επιστροφή ‘’χαλάσει’’ την καλή εντύπωση που μας άφησαν τα προηγούμενα επεισόδια.
Ομολογώ πως έτρεφα πάντοτε μεγάλη συμπάθεια στον Χάρη Ρώμα –βασικά, αγάπη. Ακόμα και αν δεν τον γνώρισα προσωπικά, μου έχει προσφέρει τόση χαρά, τόσο γέλιο, τόση αισιοδοξία ακόμα και προβληματισμό, που πλέον τον θεωρώ δικό μου άνθρωπο. Μαζί με την Άννα Χατζησοφιά –για να μην αδικώ κανέναν- αποτέλεσαν ένα μοναδικό συγγραφικό δίδυμο που μας χάρισε μοναδικές τηλεοπτικές στιγμές.
Το Καφέ της Χαράς αποτύπωσε με μοναδική δεξιοτεχνία τη νοοτροπία ενός χωριού απομακρυσμένου από το σύγχρονο πολιτισμό και την εξέλιξη της τεχνολογίας. Απέδωσε με σαρκαστική ειρωνεία τόσο την αγνότητα και τη ζωή κοντά στη φύση, όσο και την πονηριά και τα ελαττώματα της επαρχίας η οποία τυραννιέται ακόμα από στερεοτυπικές αντιλήψεις.
Δεν ήταν –για εμένα τουλάχιστον- μία κωμική σειρά. Ήταν περισσότερο κοινωνική/δραματική, προσπαθώντας να μας παρουσιάσει συμβάντα της καθημερινής ζωής, τη δυσκολία των ανθρώπων που μετακινούνται σε έναν τελείως άγνωστο χώρο, τους γονείς που μεγαλώνουν μόνοι τους παιδιά, την εγκυμοσύνη στην εφηβεία, την απιστία και τη βιαιότητα μέσα στο γάμο. Ακόμα και μέσα από αστείες καταστάσεις.
Προσωπικά, εμένα η σειρά με κέρδισε, τη στιγμή που πλήγωσε τη συναισθηματική μου ανάγκη να δω το ζευγάρι να μένει μαζί στο τέλος. Αυτό ήταν που με κέρδισε, το γεγονός πως μου έδειξε πως η αγάπη δεν αρκεί για να είναι δύο άνθρωποι μαζί στο τέλος και πως η ζωή δεν έχει μόνο ‘’happy end’’. Ευτυχώς ή δυστυχώς, τα ευτυχισμένα τέλη δεν ισχύουν πάντοτε στη ζωή και το στερεότυπο του έρωτα που μένει για πάντα δε βρίσκει εύκολα ταινίες για να το αντιστρέψουν.
Αν και έχω τις αντιρρήσεις μου για την επιστροφή της σειράς, θεωρώ πως αξίζει να εμπιστευτώ την πένα του Χάρη Ρώμα. Ποτέ της δε με απογοήτευσε; γιατί όχι και τώρα;
Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη
