Ήτανε κάποτε ένα κορίτσι με ένα κόκκινο σακίδιο στην πλάτη.

Πήρε τους δρόμους χωρίς να γνωρίζει το που πηγαίνει.
Ήξερε όμως πως θέλει από κάπου να φύγει.

Θέλει κάπου αλλού να φτάσει.
Και ακόμα πιο πολύ θέλει να κινητοποιηθεί και να ταξιδέψει.

Δεν ήξερε πόσο καιρό θα κρατήσει αυτό το ταξίδι για αυτό και φόρτωσε το σακίδιο με πολλών λογιών αντικείμενα που φάνταζαν στο μυαλό της απαραίτητα.

Δεν ήθελε τίποτα να της λείψει.
Φοβόταν μήπως ξεχάσει κάτι το οποίο θα της φανεί χρήσιμο.

Μα και στοίβαξε μέσα και πολλά αντικείμενα που της θυμίζουν αναμνήσεις.
Φωτογραφίες, δώρα, βιβλία και μινιατούρες .

Στην πρώτη στάση της ένιωθε τους ώμους της σιγά- σιγά να καίνε.
Το σακίδιο τελικά ήταν πολύ-πολύ βαρύ μα ήθελε να αντέξει αυτό το βάρος, δεν ήθελε τίποτα να αποχωριστεί.

Η θέληση της να κρατήσει τον σάκο ως έχει ήταν πιο δυνατή από την κούραση της.

Έτσι προχώρησε, ξεκουράζοντας που και που έναν απ’ τους δυο ώμους.
Κάποιες άλλες φορές βαστώντας το σάκο στα χέρια.

Και έκανε πολύ συχνά διαλείμματα.
Μέχρι που οι στάσεις γίνανε πιο πολλές απ’ το ίδιο το ταξίδι.

Τότε κατάλαβε πως πρέπει να αδειάσει λίγο το σάκο της.
Στην αρχή λίγα στην πορεία περισσότερα.

Ξεκίνησε από αυτά που μέχρι στιγμής δεν τα χρειάστηκε ούτε μια φορά.
Στη συνέχεια αυτά που χρειάστηκε λιγότερο.
Και τέλος τα αναμνηστικά.

Πιο ανάλαφρη πλέον και σίγουρη για τον εαυτό της, χωρίς φόβους και ανασφάλειες συνέχισε το ταξίδι της.

Επιμύθιο 1: Πολλές φορές τα σχέδια και οι αντιλήψεις μας αλλάζουν και πρέπει να καταλάβουμε πως και αυτό είναι μέρος του σχεδίου.

Επιμύθιο 2: Αν κάτι μας εμποδίζει να προχωρήσουμε παρακάτω μάλλον ήρθε η ώρα να το αποχωριστούμε.

Γράφει η Γεωργία Μαυρίδου