Όπως το κύμα. Έρχεται και φεύγει. Πλησιάζει και απομακρύνεται.

Το ακούς να φτάνει και μετά υποχωρεί, μέχρι πάλι να εμφανιστεί. Επιστρέφει. Κάθε επιστροφή προαναγγέλλει τη φυγή, κάθε φυγή υπόσχεται την επιστροφή. Και στο ενδιάμεσο, η αναμονή.

Η περιοδικότητα του κύματος είναι αυτή που επιβεβαιώνει την αξιοπιστία του. Μονίμως έρχεται, μονίμως φεύγει. Η επανάληψη το κάνει να μοιάζει πάντα παρόν. Πάντα εδώ.
Αλλά δεν είναι.

-Μπορείς, κύμα, να γίνεις θάλασσα; Κι εγώ υπόσχομαι να είμαι παρόν. Να είμαι εδώ.
Εμπιστεύσου τη θάλασσα. Ξέρει τι να σου πάρει και τι να σου φέρει. Με ένα κύμα.

-Μπορώ να γίνω θάλασσα.
Μπορείς να κάνεις τόσα με αυτή τη θάλασσα.
Και αυτό, γιατί είναι πάντα εδώ.

Πώς το ξέρω; Μα βλέπω τα κύματα. Το πρώτο που αντικρίζω μόλις ανοίξω τα μάτια μου- η τελευταία εικόνα πριν τα κλείσω. Ακούω μονίμως τα κύματα. Και στον βυθό, αυτήν την απέραντη ησυχία.

Είχα κάποτε μια θάλασσα. Είχε και έναν φάρο- παρηγοριά στο σκοτάδι. Νομίζω δεν έφυγα ποτέ από Εκείνη τη θάλασσα. Εκείνη, των ψευδαισθήσεων.

Αυτή η θάλασσα όμως, Αυτή που καιρό τώρα με κρατάει, δεν έχει φάρο. Δε διαθέτει κανένα βοηθητικό μέσο για ασφάλεια. Απλώς είναι εδώ.

Αυτή η θάλασσα δε σε παίρνει αλλού, σου δείχνει πώς να μένεις ακριβώς εδώ.
Με ηρεμία και με φουρτούνα. Εδώ, δίχως φάρο. Εδώ, καθώς το φεγγάρι εμφανίζεται μετά τον ήλιο. Καθώς ο ήλιος επιστρέφει μετά από κάθε φεγγάρι. Όπως το ένα κύμα διαδέχεται το άλλο. Και η θάλασσα εδώ.

Μη ξεχάσεις να πάρεις μαζί σου μια χούφτα θάλασσα. Να την ακούς σαν μέσα από ξεχασμένο κοχύλι. Να την ακούς μέχρι να την εμπιστευτείς – ναι, έχει κύματα, μα γι’ αυτό είναι θάλασσα. Πάντα παρούσα. Η θάλασσα ξέρει τι να σου πάρει, ξέρει τι να σου φέρει.

Για να το κάνει όμως αυτό για εσένα, θα πρέπει πρώτα εσύ να ξέρεις τι θέλεις να αφήσεις, τι θέλεις να κρατήσεις. Τίποτα δεν είναι δύσκολο για τη θάλασσα, αρκεί να της το ψιθυρίσεις. Εκείνη θα κάνει απλώς τις αλχημείες της. Θα αφήσει και το κύμα να κάνει αυτό που ξέρει να κάνει.

Το μόνο που έχεις εσύ να κάνεις, είναι να ανοίξεις τα χέρια σου. Άφησε ελεύθερο ό, τι είναι για άλλη θάλασσα και καλωσόρισε ό, τι είναι για τη δική σου. Αγκάλιασε τη θάλασσά σου και θα σε αγκαλιάσει και Αυτή.
Σε Εκείνη, χανόσουν μέσα στα κύματα. Σε Αυτήν, τα παίρνεις αγκαλιά.

Πάρε μια αγκαλιά τη θάλασσα. Και θα σε πάρει και Αυτή.
Μια αγκαλιά διαφορετική, μη τυπική.
Μια αγκαλιά παρούσα. Όπως η θάλασσα.
Μια συνηθισμένη αγκαλιά κρατά περίπου τρία δευτερόλεπτα, λένε.

Η τυπική αγκαλιά κρατά όσο περίπου και μια σειρά από πολλές άλλες ανθρώπινες δραστηριότητες και φυσιολογικές νευρολογικές διαδικασίες, πράγμα που ενισχύει την επιστημονική θεωρία ότι περνάμε τη ζωή μας, χωρίς φυσικά να το συνειδητοποιούμε, αντιλαμβανόμενοι το παρόν-το τώρα- σε διαδοχικά διαστήματα των τριών δευτερολέπτων.

Η περίοδος των τριών δευτερολέπτων αποτελεί τη βασική χρονική μονάδα που καθορίζει την αντίληψη των ανθρώπων για την εκάστοτε παρούσα στιγμή. Με άλλα λόγια, το αίσθημα του τώρα διαρκεί γύρω στα τρία δευτερόλεπτα.

Κάνε ησυχία, για τρία δευτερόλεπτα. Δοκίμασε να γίνεις παρόν όπως η θάλασσα.
Κι εκείνη, με κάθε κύμα, θα σου προσφέρει απλόχερα την αίσθηση του τώρα.

Θα ανανεώνει κάθε τώρα.
Θα σου χαρίζει παρούσες στιγμές.
Με κάθε αγκαλιά.

Θα σου δείχνει πώς να μένεις εδώ.
Σε κάθε τώρα.
Το δώρο της θάλασσας.
Δίχως αναμονή. Με προσμονή.

Περνάμε, λένε, τη ζωή μας σε διαδοχικά διαστήματα τριών δευτερολέπτων.
Εγώ λέω σε κύματα.
Σε διαδοχικά κύματα.
Αυτά της θάλασσας.
Αυτής της θάλασσας.

Μονάδα μέτρησης του χρόνου η αγκαλιά.
Ευχήθηκες το κύμα να γίνει θάλασσα.
Μα ήταν πάντα θάλασσα.
Κι εσύ, την πέρασες για κύμα.
Εσύ, η θάλασσα.

Μα, ευτυχώς, η θάλασσα πάντα θα αναγνωρίζει τη θάλασσα.
Μέσα από τα κύματα.
Μέσα από την αγκαλιά.

-Μπόρεσα, κύμα, να γίνω θάλασσα.
-Ψιθύρισέ μου την ευχή σου.

Και την πήρε αγκαλιά.
Μη τυπική. Ξεκάθαρη επιλογή.
Η θάλασσα δε χρειάζεται καμία θάλασσα.
Την επιλέγει.

Η θάλασσα αναγνωρίζει τη θάλασσα.
Θάλασσα με θάλασσα ερωτεύονται.
Κύμα στο κύμα δένονται.

Και έτσι, μπορούν να ερωτεύονται ξανά.
Να επιλέγονται ξανά.
Σταθερά.
Αγκαλιά-αγκαλιά.
Αρχίζουν ξανά και ξανά.

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα κύμα που ήταν θάλασσα…

Γράφει η Sabina Tsampikaki