Και κάπως έτσι πίστεψα πως η μοναξιά μου ταιριάζει γάντι.

Λίγο εγώ, λίγο εσύ και λίγο η απουσία σου που μ’αναγκάζει να τριγυρίζω σε λάθος σοκάκια αγκαζέ με ανθρώπους τοξικούς για το “εγώ” μου.

Και κάπως έτσι πίστεψα σε τόσες υποθέσεις που ήθελαν τον άνθρωπο “ον μοναχικό”.

Μάλλον κάποιος δαίμονας ανακάτευε το μυαλό μου σαν χιονοστιβάδα μήνα Ιούνη. Μάλλον εγώ δεν άντεχα το πολύ των άλλων, αλλά ούτε και το λίγο.

Και είναι και οι άνθρωποι που άλλα λένε κι άλλα εννοούν.

Είναι που τα εύκολα τους αρέσουν περισσότερο.

Και αυτό που ξεχνούν. Λες και το χθες δεν υπήρξε ποτέ και το αύριο θα περάσει σαν μια κούπα ζάχαρη που δεν πρόλαβες να πιάσεις πριν πέσει και γίνει θρύψαλα…

Είναι αυτό το λίγο που δεν ζήσαμε και το πολύ που είχα στο μυαλό μου.

Και λίγο εσύ, λίγο ο έρωτας και η μοναξιά. Λίγο η απουσία σου, και ο γείτονας με την φασαρία του κάθε βράδυ.

Είναι αυτό το αύριο που δεν ήρθε και το χθες που δεν βρεθήκαμε.

Είσαι κι εσύ.

Εσύ που ξέχασες.

Είμαι κι εγώ.

Εγώ που ξέρω να χαίρομαι μόνο όταν υποφέρω…

Γράφει η Ραφαέλα Συμεωνίδου

Thessaloniki Arts and Culture