Το μόνο αληθινό
που μου΄χει απομείνει
είναι οι προσευχές εκείνες,
νωρίς το πρωί πριν ο ήλιος φανερωθεί.

Προσευχές ταγμένες με όλο το ανάστημα της ψυχής μου
για τα μάτια εκείνα
που με είδαν αδύναμη
και μ ΄αγκάλιασαν στις ταραγμένες τρικυμίες
και τις πισώπλατες μαχαιριές του εαυτού μου.

Που να΄ξερα ότι θα ΄βρισκα γαλήνη
σε αυτά τα μάτια που τόσο καιρό
μου΄διναν φως απ΄το φως τους,
ενώ εγώ γρατζουνούσα τα γόνατά μου
σε δρόμους γεμάτους με ψεύτικες ψυχές.

Γράφει η Τζουλιάνα Ντότσι – Ντέλεϊ