Σε ένα και μόνο ένα πράγμα έχει αποκτήσει μαεστρία το σύγχρονο σκυλολόι τής ανθρωπότητας: να αποζήτα και να έχει ως βαθύτατη ανάγκη το χειρότερο είδος προόδου από όλα, την υλική πρόοδο.
Η πρόοδος σε ότι έχει δευτερεύουσα σημασία, ο άνθρωπος ως Homo Mechanicus που βρίσκει σε όλες τις νέες τεχνολογικές μεθόδους και gadgets τα γλυκαντικά της ύπαρξης του. Αδύναμος να αντιμετωπίσει την μίζερη πραγματικότητα που έχει φτιάξει για τον εαυτό του, και φυσικά ανίκανος να την ξεφύγει (επειδή κάτι τέτοιο θα απαιτούσε μια στοιχειώδης διορατικότητα, μια δόση φαντασίας, μια τρέλα) την έχει καλύψει με κάθε λογής παραπέτασμα, κάθε είδος μάσκας.
Όλο αυτό το επιθύμημα του σύγχρονου ανθρώπου συνοψίζεται στον αγώνα που λαμβάνει χώρα με τελικό σκοπό την αποίκηση του πλανήτη Άρη. Αυτό είναι η καινούργια αναζήτηση του ΄΄αγίου δισκοπότηρου΄΄, αφού δεν το βρήκαν στην Γη θα το αναζητήσουν αλλού! Υπάρχει άραγε ένα καλό επιχείρημα υπέρ της αποίκησης του Άρη εφόσον ο άνθρωπος θα συνεχίσει να ζει και εκεί με τις ίδιες θρησκείες, τους ίδιους νόμους, με βάση τις ίδιες προσταγές της ηθικής που επικρατούν στην Γη;.. Η απάντηση είναι όχι!
Κάθεται λοιπόν το σύγχρονο ανθρωπάριον που δεν έχει γνωρίσει τον εαυτό ούτε στο ελάχιστο, και ζητά να δει την χάρη του και στον Άρη, σαν και δεν ήταν απόδειξη αυτής της χάρης του η τωρινή κατάσταση του πλανήτη μας! Για ανθρωπάριο σίγουρα έχει εντυπωσιακή δύναμη να καταστρέφει! Ταυτόχρονα, δεν παραμελεί να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του για τους ΄΄Λυτρωτές΄΄ του, δηλαδή για τους εκπροσώπους όλων αυτών των ΄΄διαστημικών΄΄ εταιριών οι οποίοι υπηρετώντας πάντα την προσωπική τους τάση μεγαλομανίας βρίσκονται υπό την πλάνη ότι εκτελούν και ηθικό καθήκον αφού προσφέρουν στην ανθρωπότητα αυτό που επιθυμεί – στα αυτιά τους η λέξη λυτρωτής πολύ πιθανόν να ηχεί σαν μελωδία. <<Η τεχνολογική αυτή πρόοδος γεννά ανώτερους ανθρώπους>>. Αν αυτή η άποψη δεν είναι αρκετή από μόνη της για να προκαλέσει γέλια τότε αρκεί απλά μια σύγκριση ανάμεσα στον σημερινό άνθρωπο και στον άνθρωπο της αναγέννησης.
Οι συνθήκες ύπαρξης έχουν πλέον θεμελιωθεί, η άρνηση της τεχνολογικής προόδου δεν έχει νόημα. Ο άνθρωπος μέσα στην ξηρασία της δικής του πραγματικότητας έπεσε στα ορμητικά νερά ενός ποταμού που οδηγεί σε καταρράκτη. Για να διαπιστώσει την κατάσταση κινδύνου στην οποία βρίσκεται και για να κολυμπήσει ενάντια στο ρεύμα οφείλει να προβεί σε ένα ταξίδι ανώτερου σκοπού προς ένα ανώτερο σύμπαν. Πρόκειται φυσικά για το ταξίδι μέσα στον εαυτό! Αυτό είναι το πραγματικό ταξίδι στο διάστημα, στο άγνωστό, το απέραντο, το ατελείωτο. Πράγματι ο εαυτός μας όπως φαίνεται στο βάθος του είναι ένας γαλαξίας, έχει όλα όσα χαρακτηρίζουν τον γαλαξία στον οποίο συγκαταλέγεται και ο πλανήτης μας: το δικό του ενεργειακό κέντρο, τις δίκες του χονδροειδής και άνομες κινήσεις των αστεριών, αλλά και τις πιο καθορισμένες κινήσεις των πλανητών.
Αυτό το ταξίδι προς τα μέσα, το μόνο ταξίδι που μετράει θα έπρεπε να ήταν αυτοσκοπός, ύψιστη προτεραιότητα. Μέσα από την κατάδυση στα βάθη της ψυχής ο άνθρωπος γίνεται ελεύθερος. Η πραγματική ελευθερία δεν χαρίζεται απλόχερα αλλά αποκτιέται, και όσο ο άνθρωπος αρνείται να γνωρίσει όλες τις δυνάμεις που λειτουργούν μέσα του, όλους τους λόγους που διαμορφώνουν τις πράξεις του τότε παραμένει δέσμιος κάθε είδους πλάνης, κάθε άρθρου πίστης και παγκόσμιας ηθικής.
Το εσωτερικό του Ανθρώπου είναι ένα πεδίο μάχης οπού τα ένστικτα, οι αισθήσεις και το γούστο του βρίσκονται σε διαρκή σύγκρουση. Κάθε διαφορετικό επίπεδο συνειδητότητας μας, έχει τις δικές του προτιμήσεις, το δικό του γούστου , τον δικό του τρόπο έκφρασης και επιθυμεί να γίνει κατανοητό. Οι γενναίοι που τολμούν αυτό το ταξίδι ανταμείβονται. Η ανταμοιβή τους είναι η αιωνιότητα.. η ακατέργαστη πέτρα μετατρέπεται σε άφθαρτο χρυσό και το άτομο ζει πλέον σε όλες τις εποχές, έχει συνείδηση της πολυπλοκότητας της ύπαρξής του και μπορεί να ασχοληθεί με όλα τα προβλήματα που απασχόλησαν σκεπτικιστές της ιστορίας προσαρμόζοντας τα στο παρόν και στο μέλλον.
Όλα αυτά φυσικά πηγάζουν από μια εγωκεντρική φιλοσοφία η οποία δεν διστάζει να τοποθετήσει τον άνθρωπο στην θέση που του αξίζει, στο κέντρο του κόσμου. Η τάχα ρεαλιστική άποψη ότι ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια καλά προγραμματισμένη μηχανή είναι στην πραγματικότητα μηδενιστική άποψη. Ωθούμενος από αυτή την αίσθηση ανεπάρκειας και δυσαρέσκειας προτιμά κανείς να ζει με υποσχέσεις , όχι στο φυσικό φως του τώρα αλλά στο σκοτάδι του μέλλοντος.
Είναι λογικό ο άνθρωπος που θεωρεί τον εαυτό του μηχανή να ελκύεται από οτιδήποτε μηχανικό, ακόμα και την ηδονή την αναζητάει σε ένα πλαίσιο αναφοράς του άβιου. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο βρίσκονται και όλες οι μηχανές μαζικής καταστροφής τις συνέπειες των οποίων βίωσε και συνεχίζει να βιώνει η ανθρωπότητα. Εν τέλει ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, και συγκεκριμένα ο άνθρωπος που δεν γνωρίζει τον εαυτό του.
“We need more psychology we need more understanding of human nature. Because the only real danger that exist is man himself. He is the great danger. And we are pitifully unaware of it. We know nothing of man, far too little. His psyche should be studied because we are the origin of all coming evil.” ~Carl Jung
Γράφει ο τον Καλλίμαχος Γράτσος
