Σάστισα για μια στιγμή έτσι όπως αναπωλούσα τις στιγμές ψάχνοντας τα γιατί κρυμμένα μέσα στα πρέπει.
Οι άνθρωποι ψάχνουν την αλήθεια, αναζητούν την συμπόνια, την αλληλοκατανόηση και όμως δεν τα αντέχουν πολλές φορές. Δεν αντέχουν να τα ακούν, να τα νιώθουν. Προτιμούν να γκρινιάζουν ότι δεν τα έχουν βάζοντας τα με αόρατους εχθρούς, ξεσπώντας σε σκιές του εαυτού τους που προβάλλονται στον καθρέφτη του εγώ τους.
Όχι, δεν έχω ντιβάνι. Δεν φοράω ταγιέρ και δεν θεωρώ ότι έχω την εξουσία να γνωρίζω από καθέδρας τα σώψυχα του καθενός. Για μένα ο πόνος θέλει σεβασμό, θέλει τόπο και χώρο και η αλήθεια κάποτε έρχεται τσεκουράτα. Μοιάζει σαν να σου κόβεται η αναπνοή σαν την ακους. Το ξέρω, το χω νιώσει και εγώ.
Μα να σου πω: Κεινη την ώρα που το μυαλό σου παλεύει με συναισθήματα που νομίζεις πως δεν αντέχεις, με πραγματικότητες που μοιάζαν αθέατες, γιατί έτσι προστάτευες τον γυάλινο κόσμο σου, κείνη την ώρα ορίζεται ένας γνωστικός δίαυλος στο μυαλό σου, μια νέα πραματικότητα που σε φέρνει αντιμέτωπο με την ίδια τη ζωή. Άντεξε την.
Δωσε της χώρο και συνομίλησε μαζί της.
Έχω τρομάξει να βλέπω ανθρώπους που φτιάχνουν προβλήματα για να μπορούν να αντέχουν την ζωή τους. Οι περισσότεροι συνεχίζουν τα δοκιμασμένα διαγενεακά προβλήματα. Κάποιος παίζει το θύμα, κάποιοι τους θύτες και έτσι αποκτά η ζωή νόημα. Δεν είναι όλα τα προβλήματα πλαστά υπάρχουν και αληθινά προβλήματα.
Όμως είναι εντυπωσιακό να βλέπεις ανθρώπους που πονούν για ένα πρόβλημα που δεν υπάρχει. Και είναι στα αλήθεια θλιβερό όταν μπαίνει κανείς στην παγίδα να <βοηθήσει> στη λύση του προβλήματος καθώς αυτό καθαυτό το πρόβλημα είναι το νόημα της ζωής κάποιου.
Ο βασιλιάς είναι γυμνός όταν θελήσεις να τον δεις. Θα θελήσεις όμως; κι ύστερα, ύστερα τι θα απογίνεις χωρίς προβλήματα; Έκανες τόσο κόπο για να τα δημιουργήσεις…
Για να είσαι μέρος του συστήματος πρέπει να βλέπεις και ανύπαρκτα προβλήματα, να τα τοποθετείς σε πλαίσια και να τους δίνεις νόημα ύπαρξης. Κι έτσι το γαιτανάκι θα συνεχίζεται… οι άνθρωποι θα βολοδέρνουν γύρω από τα πλαστά τους προβλήματα, εσύ θα τους δίνεις υπόσταση και αυτοί θα χαίρονται που κατάλαβες τι έχουν.
Ποιος είμαι εγώ για να σου πω την αλήθεια, σαν δεν θες να την δεις; Ποιος είμαι για να τα βάλω με ένα ολοκληρο σύστημα;
Ο σεβασμός, η αγάπη για τον συνάνθρωπο, η συναντίληψη και η ενσυναίσθηση δεν διδάσκονται. Είναι ηθικές αξίες που μεταλαμπαδεύονται και κανείς για να τες υπηρετεί πρέπει να τις πιστεύει και μέσα σε αυτές να βάζει τη δική του αλήθεια. Να τις βουτάει από μέσα του για να είναι αληθινές.
Γι αυτό είναι καλό να αναρωτιόμαστε, να μαστε ανοικτοί και ενσυνείδητοι και σαν θέλουμε να λύσουμε ένα πρόβλημα να έχουμε προνοήσει να δημιούργησουμε κάποιο άλλο ή να αλλάξουμε τον τρόπο που καταλαβαίνουμε τη ζωή δίνοντας της ένα άλλο νόημα.
Όλα τα προβλήματα λύνουνται απλά πρέπει να τους αλλάξεις πλαίσιο. Θες;
Γράφει η Αριστονίκη Θεοδοσίου-Τρυφωνίδου
MA, Msc, PgP, MAAT, PHD Ψυχολόγος Σχολικής-Εξελικτικής κατεύθυνσης
