Ο έρωτας είναι αγύριστο κεφάλι. Ένα κακομαθημένο παιδί.
Εαν βάλει κάτι στο κεφάλι του, δεν υπάρχει περίπτωση να μην το κατακτήσει. Ικανός να θολώσει τα νερά και μολύνει κάθε λογική σκέψη που έχουμε. Ξέρεις τι εννοώ.
Όταν δεν υπακούει το μυαλό και κάνεις μόνο οτι προστάζει η καρδιά, όταν παίρνεις φόρα και χτυπάς με δύναμη στον τοίχο και σκουπίζοντας τα αίματα σου γελάς, όταν αντέχεις ακόμη έναν γύρο, με ο,τι αυτο κι αν περιλαμβάνει, τοτε έχεις μολυνθεί κι εσύ απο τον ιό του έρωτα.
Εμμονικός με όσα θέλεις. Κτητικός με όσα δεν έχεις. Κλασσική αντίδραση θολωμένου μυαλού. Πως εξηγείται αυτή η αλλόκοτη συμπεριφορά μας όταν ερωτευόμαστε όμως; Πολλοί παραλληλίζουν τον έρωτα σαν εθιστικό ναρκωτικό.
Οι πιο λογικοί επιστρατεύουν την επιστήμη και πιο συγκεκριμένα τη ντοπαμίνη, τα οιστρογόνα, η σεροτονίνη και η τεστοστερόνη. Λένε πως η ντοπαμίνη είναι ένα φυσικό διεγερτικό που σχετίζεται με τις επιθυμίες, τα κίνητρα και τον πόθο.
Συμμετέχει ενεργά στα συστήματα του εγκέφαλου που σχετίζονται με πράξεις που γίνονται για ένα σκοπό, καθώς και στη συμπεριφορά αναζήτησης ευχαρίστησης και ανταμοιβής. Είναι ο λόγος που οι ναρκομανείς εθίζονται στα ναρκωτικά.
Να σημειωθεί πως τα ναρκωτικά που αυξάνουν πολύ τα επίπεδα ντοπαμίνης, όπως είναι οι αμφεταμίνες μπορεί να προκαλέσουν ψύχωση, κάτι που λίγο πολύ συμβαίνει και στον έρωτα. Τα οιστρογόνα και η τεστοστερόνη είναι οι ορμόνες που μας προκαλούν έντονη σεξουαλική επιθυμία.
Τέλος, η σεροτονίνη βοηθά στη ρύθμιση της διάθεσής μας, μιας και είναι ο νευροδιαβιβαστής που ευθύνεται για την -έμμονη- σκέψη και συμπεριφορά. Ο έρωτας, δεν είναι κάτι περισσότερο από μια έμμονη ιδέα, μια εξάρτηση, μια ανάγκη, μια παρόρμηση, μια ομοιοστατική ανισορροπία. Σε καταλαμβάνει, σε αιχμαλωτίζει και σε υποτάσσει άηχα με αποτέλεσμα να χάσεις την αίσθηση του εαυτού σου.
Οι πιο ρομαντικοί, οι λίγο θεωρητικοί, έτσι τους αποκαλώ, ανατρέχουν στους φιλόσοφους και στα βιβλία. Ρεαλιστικά δεν νομίζω πως εξηγείται κάπως αυτό το «θαύμα» που συμβαίνει που και που και μας κάνει να πιστεύουμε στην μαγεία.
Ο Σωκράτης είχε δώσει τον εξής ορισμό: Έρωτα αποκαλούν την ισχυρή επιθυμία. Ο έρωτας είναι μια αρρώστια και μια καταστροφή, με τεράστια δύναμη και ταλέντο στο να καταρρίπτει κάθε δεδομένο και πλαίσο. Άρτια σπουδαγμένος και με περίσσια εμπειρία, νικά όποιον βάλει στο μάτι για αυτό και καταλήγει να είναι μια επιθυμητή καταστροφή.
Ο άνθρωπος, όταν ερωτεύεται, χάνει την κρίση του μιας και ο έρωτας έχει την ιδιότητα να σπείρει θύελλες και να δρέπει τρικυμίες. Για όσο κρατήσει, δεν έχει τέλος μα ούτε αρχή, δεν μπορείς να βρείς τον ακριβή χρόνο που σου συνέβη και σίγουρα δε μπορείς να τον χωρέσεις στο κουτί που λέγεται «λογική».
Άπαξ και η καρδιά μας φυλακιστεί στο κελί του έρωτα, ορθάνοιχτα θα είναι τα σίδερα της, μα δεν θα κάνει βήμα να φύγει. Μεθά λάγνα την ψυχή μέχρι να γίνει υποχείριο του.
Καίγεσαι στις ηδονές και με αυτή την γλυκιά, φονική και συνάμα εθιστική δόση που παίρνεις, η λαχτάρα για ακόμη λίγο σε κάνει να λες στα άγρια μεσάνυχτά σου καλημέρα και ανύποπτος για το τι θα φέρει το αύριο, να μην μπορείς ούτε στιγμή να ξεχαστείς.
Τρέχεις να κρυφτείς απο τα κρυμμένα αλλα είναι πιο γρήγορο απο εσένα, πάντα βρίσκεται ένα βήμα μπορστά. Βλέπεις είναι έξυπνος, ύπουλος σχεδόν δαιμονικός και σε κρατάει δέσμιο για όσο αυτός θελήσει. Αν λοιπόν σε βρεί, δεν έχεις παρα να παραδωθείς.
Ακόμη και όταν περάσει η επήρεια αυτού του «ναρκωτικού» πάντα μας αφήνει κάποιο κουσούρι-ανάμνηση που θα’ναι εκεί να μας θυμίζει, όταν αυτό το επιλέξει, την περίοδο που είχαμε βυθιστεί στην ραστώνη του έρωτα.
Δεν ξέρω αν κάποια τραύματα γιατρεύονται ποτέ και αν αυτές οι αμόλυντες του έρωτα στιγμές μπορούν ποτέ να θαφτούν κάπου έτσι ώστε να μην μας επηρεάζουν, ξέρω μόνο πως σε αυτό το ταξίδι όταν βρίσκεσαι ήδη με το εισητήριο στα χέρια, δεν έχεις επιλόγη να το ακυρώσεις.
Οπότε, οπλίσου με θάρρος και τόλμη γιατι πραγματικά δεν ξέρεις που θα σε βγάλει! Μπορεί να ναυαγήσεις, μπορεί και να βρεθείς στα πιο εξωτικά μέρη που κανείς άλλος δεν έχει φτάσει ποτέ.
Αξιζει τον κόπο. Καταβάθος, το ξέρεις κι εσύ.
Γράφει η Λίνα Καλογερέα
Το Ρε στο επίθετο με έψιλον. Όλοι το κάνουν λάθος.Μ’αρέσει να γελάω μέχρι δακρύων και να απολαμβάνω ατελείωτους κλαυσίγελους σε περιόδους που το πάτωμα είναι η μόνη παρέα μου. Αγαπώ την πόλη μου γιατι μου θυμίζει λίγο εμένα.
Σαν να είμαι απρόσιτη, λίγο Drama Queen, λίγο προστατευτική, πολύ αυθόρμητη, καθόλου λογική, παθιασμένη με ανθρώπους και καταστάσεις. Είμαι εθισμένη στην μουσική και τα γλυκά.Α! Και τον σκύλο μου τον Ζάρκο!
