Το κυνήγι του χρόνου, η αέναη πολλές φορές αναζήτηση του ανθρώπου για την εξεύρεση ενός λεπτού, μιας ώρας, γιατί ποτέ αυτός δεν είναι αρκετός, ποτέ δεν του φτάνει, ποτέ δεν προλαβαίνει. Πάντα διακατέχεται από τη βιασύνη να στριμώξει στο πρόγραμμά του πληθώρα δραστηριοτήτων και ταυτόχρονα από αδημονία για το αύριο, δίχως τελικά να διαθέτει τον απαιτούμενο χρόνο για να απολαύσει τους καρπούς των κόπων του και να κοιτάξει γύρω του.
Αυτές τις ημέρες έχουμε όλοι χρόνο για περισσότερη και βαθύτερη σκέψη αλλά και εσωτερική αναζήτηση, όντας κλεισμένοι στα σπίτια μας, απομονωμένοι και απομακρυσμένοι από τις μέχρι τώρα ασχολίες και συνήθειές μας, «αναγκασμένοι» να ανακαλύψουμε τρόπους να περνάμε καλά και να διασκεδάσουμε με τον εαυτό μας. Έχουμε χάσει την επαφή με το χρόνο, με μόνη ελπίδα να αντιληφθούμε που βαδίζουμε, εθνικές εορτές και αργίες, που μας υπενθυμίζουν ότι η ζωή συνεχίζεται, ανεξαρτήτως της στασιμότητας που βιώνουμε εμείς.
Οι χρωματικές εναλλαγές στο φυσικό περιβάλλον και οι ανθισμένες αμυγδαλιές σηματοδοτούν τον ερχομό και την παρουσία της άνοιξης, που σχεδόν μόνο από τα μπαλκόνια μας μπορούμε να θαυμάσουμε, απόδειξη ότι η φύση εξακολουθεί να ζει και να αναπνέει, προσπαθώντας να μας δείξει το αληθινό νόημα της ζωής, αυτό για το οποίο αξίζει τελικά να ζούμε.
Ώρα για σκέψη και για συνειδητοποίηση των αξιών που πραγματικά έχουν νόημα και σημασία. Ένα φιλί, μια αγκαλιά, μία εκδρομή στη φύση και μια βόλτα στον καθαρό, γεμάτο οξυγόνο αέρα, ξαφνικά κατέστησαν αγαθά ανεκτίμητου κάλλους και ηδονής. Όλος αυτός ο περιορισμός και η αποξένωση από συνήθειες και ασχολίες, μας έκανε να αντιληφθούμε, ο καθένας μας ξεχωριστά, τη σπουδαιότητα της συντροφικότητας, ενός περιπάτου πιασμένοι χέρι-χέρι με τον αγαπημένο μας, ενός γεύματος πλάι στον αφρό της θάλασσας σε τέτοια απόσταση ώστε να ακούγεται ο παφλασμός των κυμάτων καθώς σκάνε στη στεριά.
Σίγουρα, δεν το αρνούμαι, είναι ωραία και απαραίτητη και η μοναξιά, η ικανότητα του ανθρώπου να έρθει σε επαφή με τον εσωτερικό του κόσμο και τις άτακτες σκέψεις του, που συνεχώς παραπονιέται ότι δεν έχει χρόνο να βάλει σε τάξη, παρασυρόμενος από τη δύνη της καθημερινότητας. Μας παρέχεται πλέον απλόχερα μια σπάνια ευκαιρία να ησυχάσουμε μόνοι μας και να επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες, τους στόχους και τις φιλοδοξίες μας.
Ωστόσο, τίποτα από όλα αυτά δεν έχει πραγματική σημασία χωρίς τη συντροφιά ανθρώπων που αγαπάμε και που συμβάλλουν στην ολοκλήρωση της προσωπικής μας ευτυχίας, προσθέτοντας ένα μικρό λιθαράκι στην εσωτερική μας γαλήνη και ευημερία. Ας αντιληφθούμε όλοι ποια είναι μερικά από τα αγαθά που λαμβάνουν τον καθοριστικό ρόλο σ΄αυτή τη ζωή, πέρα από μια οθόνη ενός υπολογιστή ή κινητού, που ομορφαίνουν την κάθε μας ημέρα και μας ζωντανεύουν, μας κάνουν να αισθανόμαστε πιο δυνατοί και μας ημερεύουν.
Ένα λουλούδι, ένα πράσινο τοπίο, η θέα ενός χιονισμένου βουνού, ο καλοκαιρινός ήλιος που πέφτει στο ηλιοκαμένο πρόσωπό μας, ένα φιλί, μια αγκαλιά και η θάλασσα ίσως είναι μερικά μόνο από αυτά τα τόσο απλά μα διόλου δεδομένα και αυτονόητα, για την απόλαυση των οποίων αξίζει να ζει κανείς και να παλεύει.
Γράφει η Κονδυλένια Λιαπάκη
