Μου θύμιζες πάντα το πρώτο μου τσιγάρο,

εθιστικό και καταστροφικό,

και έχοντας γνώση αυτού

συνεχίζω να το καπνίζω με την ίδια ευχαρίστηση.

Μου θύμιζε πάντα το τσιγάρο στην μέση του πακέτου,

ανιαρό,

χωρίς πάθος,

έρχεται και παρέρχεται όπως οι άγνωστοι στον δρόμο.

Μου θυμίζαμε πάντα τα τσιγάρα,

κάποια σε καλή θέση και άλλα όχι

περιμένοντας μέσα στο πακέτο

κάποιον άλλον να μας καπνίσει

Μου θυμίζετε πάντα το τελευταίο τσιγάρο

μελαγχολικό,

που σε βάζει σε σκέψεις

αν αξίζει να αγοράσεις επόμενο πακέτο

Μου θύμιζαν πάντα την προειδοποίηση των τσιγάρων,

«προσοχή σκοτώνει»

που ποτέ κανέναν δεν σταμάτησε

από το να ανοίξει το πακέτο και να απολαύσει και την τελευταία ρουφηξιά.

Γράφει η Σίλεια Παπαδημητρίου

Thessaloniki Arts and Culture