Ένας βλάκας που υποδύεται τον έξυπνο μπορεί εύκολα να εντοπίσει έναν εξίσου βλάκα που υποδύεται τον έξυπνο.

Αυτό συμβαίνει και με τους ενάρετους ανθρώπους, ας μην εκθέτουμε μόνο την βρώμικη πλευρά, υπάρχει και η καθαρή που αποτελείται από ταπεινούς, ενάρετους, πλούσιους στη ψυχή και στις πράξεις ανθρώπους, τους ειλικρινείς , αυτούς που δεν τρέμουν τα παιδιά του φόβου αλλά τολμούν να τα βάλουν με τον ίδιο τους τον φόβο, τον εαυτό τους.

Αυτοί οι άνθρωποι προσφέρουν χωρίς να το ζητήσεις, όχι γιατί είναι θύματα και εύκολο-χειραγωγήσιμα όντα, ούτε γιατί είναι εκπαιδευμένοι δούλοι των θυτών. Επομένως ένας ενάρετος άνθρωπος μπορεί να εντοπίσει εύκολα έναν επίσης ενάρετο άνθρωπο. Ακόμη κι αν τους τραβά μαστιγώνοντάς τους η κοινωνία, το σύστημα, τα σκουπίδια πετώντας τους λάσπη για να τους βρωμίσουν σαν εκείνους, γιατί πολύ απλά δεν μπορούν να δεχτούν ότι υπάρχουν καθαρές ψυχές, όπως βροντοφωνάζει η καχυποψία τους, «κάποιον λάκκο έχει η φάβα» ψιθυρίζει η πικρή τους καρδιά.

Συνήθως ο βλάκας άνθρωπος δεν φοβάται για το πώς θα προστατευτεί από τον εξίσου βλάκα αλλά τρέμει την καλοσύνη του ενάρετου, σα να του φαίνεται ύποπτη και ορμάει αμέσως για να βγάλει τα όπλα. Είναι τραγικό που οι βλάκες άνθρωποι δεν προστατεύονται από άλλους βλάκες αλλά βγάζουν τα όπλα σε αυτούς που δεν πράττουν κακό. Η φορεσιά όμως της ψυχής τους με έναν ανεξήγητο τρόπο παραμένει καθαρή μπροστά σε κάθε εμπόδιο των τοξικών ανθρώπων σε άλλα ελληνικά.

Και εκεί είναι το καλύτερο σημείο της ιστορίας!

Καθώς κάθομαι και παρατηρώ τους ανθρώπους, συνειδητοποιώ πως τελικά αυτοί που με φοβίζουν περισσότερο δεν είναι ο κακός, ούτε ο νευρικός άνθρωπος, ο υποκριτής, ο κύριος ή κυρία ΘΑ ΘΑ ΘΑ, πόσο μάλλον ο ψεύτης, αλλά οι άνθρωποι αυτοί που ο εγωισμός τους και το πονεμένο παιδί που κρύβουν μέσα τους (μάλλον), το οποίο φυσικά αδιαφορούν να το φροντίσουν (έτσι ακριβώς όπως έκαναν και οι γονείς ή έστω ένας από τους δύο ) αρνούνται να ζητήσουν συγγνώμη, να παραδεχτούν το λάθος τους, να αμφισβητήσουν τις πράξεις ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό.

Αυτοί ονομάζονται χειριστικοί άνθρωποι, είναι εκείνοι που όσα χρόνια και να περάσουν θα με εντυπωσιάζει η μαεστρία που χρησιμοποιούν για να χειραγωγούν τον συνάνθρωπο αλλά και να ανυψώνουν τον εαυτό τους σαν να τους χρωστά η ίδια η ζωή! Μα άλλα τόσα να περάσουν θα συνειδητοποιώ πως είναι τόσο αναρίθμητοι μιας και εκπροσωπούν όλους τους τομείς που υπάρχουν γύρω μας, από τους γονείς, πρώτοι και καλύτεροι, τους εκπαιδευτικούς, τους επιχειρηματίες, τους πολιτικούς, τον περιπτερά της γειτονίας, τον κυρ Μπάμπη τον μανάβη στην λαϊκή του χωριού, την παιδική ή απλή φίλη, τον σύντροφο, τα αδέλφια κ.α

Συνήθως από όσο παρατηρώ τους γύρω μου κατανοώ ότι το ποσοστό αυτού του είδους βλάκων (υπάρχουν πολλά είδη βλακείας μετά από έρευνα) υποτιμούν την νοημοσύνη των άλλων εκμηδενίζοντας τους ως ανθρώπους, κολλώντας τους σκουριασμένες ετικέτες, σκουριασμένες γιατί αυτές στην ουσία είναι δικές τους (το μεγαλύτερο ποσοστό των ετικετών προέρχεται από την οικογένεια, κυρίως παιδική ηλικία) στο μέτωπο αφήνοντας τους σαν αλυσοδεμένους ελέφαντες (ή αντίστοιχα μεγαλώνοντας αλυσοδεμένους ελέφαντες) να πιστεύουν την ασημαντότητα της ύπαρξης τους.

Αυτοί οι άνθρωποι με τρομάζουν πραγματικά. Είναι τραγικό που οι περισσότεροι από αυτούς είναι μανάδες και πατεράδες (ανερχόμενοι και μη).
Αυτό μου θυμίζει ένα ποίημα που είχα γράψει στο Γυμνάσιο.

Πήγαινε ως εξής :

Έχω μια ύπαρξη
Μέσα σε αυτήν ζει ο εαυτός μου
Ξέρω δεν είναι και τίποτα σπουδαίο
Αλλά γι αυτό ίσως μου χαρίστηκε η καρδιά
Ο μικρός αυτός εαυτός έχει μια και μόνη ζωή
Πάει
Ξέρω καλά μέσα μου
Άλλη ευκαιρία δεν έχω
Κι ας ο κόσμος με ξεγελά με φωνές και μελωδίες!

Κάθε μέρα προσπαθώ
Να χωρέσω τον κόσμο μέσα στην ψυχή μου
Μα ο κόσμος μας μαραίνεται
Η γη αυτή σβήνει
Κι άνθρωποι για να κοροϊδέψουν για λίγο τον εγωισμό τους
Έκλεψαν ψυχές άλλων
Ίσα ίσα για να μην μείνει νηστική η πικρή καρδιά.

Κάθε μέρα προσπαθώ να χωρέσω τον κόσμο μέσα μου
Και όλο του το δάκρυ
Μα ο κόσμος αυτός
Κοντεύει και εμένα να πνίξει.

Γράφει η Τζουλιάνα Ντότσι – Ντέλεϊ