Αν κάτι μου ψιθυρίζει ότι υπάρχει ελπίδα ακόμα, είναι η συνειδητοποίηση, πως αν κάποιος θέλει να δει διαφορά στη ζωή του, πρέπει και να την κάνει. Φυσικά δεν είναι πάντα στο μυαλό μου αυτή η σκέψη. Όχι τις δύσκολες μέρες τουλάχιστον.

Περνάνε σίγουρα μέρες που όσο ήλιο και να έχει έξω, δεν βλέπω κανένα φως. Κι απελπίζομαι. Μια ακόμα σκέψη που είναι παρήγορη και συνάμα πικρή, είναι πως η ζωή δεν έχει κανένα νόημα απολύτως, αν δεν της δώσεις εσύ ένα. Χωρίς τη συμμετοχή σου, στη διαδικασία αυτή που λέγεται ζωή, δεν μπορεί να συμβεί τίποτα. Κάνεις δεν επέλεξε να γεννηθεί, αλλά το να ζεις, να ζεις πραγματικά, είναι η επιλογή που κάνεις ή δεν κάνεις κάθε μέρα. Κάθε μέρα επιλέγεις τη ζωή. Ή την απορρίπτεις. Μπορείς να την αναβάλεις, αλλά δεν θα ξεφύγεις πότε από την συνειδητοποίηση της ύπαρξης σου.

Ένας καλός μου φίλος μου μίλησε χθες για τον βάλτο. Τον βάλτο της ψυχής, ένιωσα πως εννοούσε. Τον φαντάστηκα. Ένα σκοτεινό, βαθύ μέρος χωρίς φως και αέρα. Μου είπε, ότι όσο είσαι μέσα σ αυτόν τον βάλτο, δεν ξέρεις τι σημαίνει να βλέπεις, τι σημαίνει να ανασαίνεις. Πολλοί από μας έχουμε βρεθεί σ αυτό τον βάλτο. Είναι ένα γνώριμο μέρος. Οικείο. Μου είπε ακόμα, ότι νιώθεις πως όσο είσαι εκεί δεν πρόκειται να βγεις με τίποτα, γιατί γίνεται ένα με σένα η καθήλωση και η ανημπόρια.

Όταν αρχίσεις να μυρίζεις όμως τη ζωή, όταν φυσήξει παραδίπλα σου ένα μικρό αεράκι, όταν περάσει ξυστά από σένα μια ακτίνα φωτός, νωρίς ένα πρωί, θα επιθυμήσεις την απελευθέρωση σου. Δεν θα γίνει σε μια μέρα, σε μια νύχτα. Σκάβοντας, κλωτσώντας πίσω σου το χώμα, παίρνοντας τις πιο βαθιές ανάσες σου, φωνάζοντας, ίσως αργά ίσως γρήγορα, θα βγεις από εκεί. Θα βγεις, θα περπατήσεις γύρω από τον βάλτο και θα ξέρεις ότι ήταν για καιρό το σπίτι σου.

Μπορεί κάποτε να το επισκεφθείς ξανά, μπορεί κάποτε να μην βλέπεις το ίδιο φως, να λιγοστέψουν οι μυρωδιές. Όμως μπορείς να βγεις πολύ πιο γρήγορα αυτή τη φορά, γιατί έχεις φτιάξει τον δρόμο για την έξοδο. Εσύ, που τώρα είσαι εκεί, να ξέρεις, πως ήταν το σπίτι πολλών από εμάς, μας φρόντισε, μας κέρασε πολύ σκοτάδι και αβεβαιότητα αυτός ο βάλτος. Άκου αυτό όμως. Όσο και να νιώθεις ότι ανήκεις εκεί, ο μόνος δρόμος είναι προς τα πάνω. Και αν με αφήσεις, θα σου κρατώ το χέρι καθώς ανεβαίνεις.

Γράφει η Βασιλική Τσώνου