Ένα ποντικός κάποτε αισθανόταν βαθιά πληγωμένος, καθώς θεωρούσε τον εαυτό του άσχημο και απωθητικό.

<<Για αυτό οι άνθρωποι, έλεγε, με σιχαίνονται και με αποκαλούν τρωκτικό. Και έχουν δίκιο, είμαι άσχημος και απωθητικός, δεν αρέσω ούτε σε εμένα τον ίδιο! Μακάρι να είχα την εμφάνιση ενός εξωτικού πτηνού, ενός αιλουροειδούς, ενός οποιουδήποτε άλλου ζώου. >>

Και η στεναχώρια του μεγάλωνε μέρα με τη μέρα και η πικρία του έμενε όλο και περισσότερο στα στήθη του φωλιασμένη.
Κάθε μέρα ξυπνούσε και κοιμόταν με τη σκέψη πως πρέπει να μεταμορφωθεί σε ένα οποιοδήποτε άλλο ζώο. Μόνο σε εκείνο έβλεπε την ασχήμια, μόνο σε εκείνο δεν έβλεπε τίποτα καλό.

Μία μέρα περπατούσε σε ένα δάσος πλημμυρισμένο από δέντρα και, ξαφνικά, άκουσε μία δυνατή φωνή.
Γυρίζει και τι να δει; Ένα πουλί, μαύρο σε χρώμα, πετούσε ψηλά και κάθισε ανάποδα σε ένα δέντρο ώσπου αποκοιμήθηκε.
Ήταν μία νυχτερίδα! Και ήταν όμοια με εκείνον! Άξαφνα, άρχισε να αισθάνεται χαρούμενος, θεωρούσε πως βρήκε επιτέλους ένα άλλο πλάσμα που να του μοιάζει.
<<Δεν είμαι τόσο άσχημος τελικά όσο πίστευα, μονολόγησε. Ιδού, ένα τόσο επιβλητικό πουλί που μου μοιάζει, έχει την εμφάνισή μου και μπορεί να πετάει τόσο ψηλά!!>>

Άρχισε τότε να χοροπηδάει από τη χαρά του, αισθάνθηκε πως εκείνο έχει επάνω του κάτι όμορφο και πως θα μπορούσε κάποια στιγμή και σε εκείνο.
Ο μικρός ποντικός βρήκε ξανά την ελπίδα του, εκείνη που είχε χάσει μέσα στην απελπισία του. Η θέαση εκείνης της νυχτερίδας του ξύπνησε ξανά την αγάπη για τον εαυτό του που είχε χάσει, την πίστη πως όλοι μας έχουμε κάτι όμορφο και αυτό που μένει είναι να το ανακαλύψουμε.

Δεν πρέπει να χάνουμε την ελπίδα μας. Και αν όλα σήμερα μοιάζουν σκοτεινά, τίποτα δεν αποκλείει πως το αύριο που ξημερώνει μπορεί να είναι η ωραιότερη ημέρα της ζωής σου. Αρκεί να είσαι εκεί για να το ζήσεις..

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη