Νοσταλγώ βιβλία που έχω διαβάσει σαν περασμένα ταξίδια. Δοκιμάζω τον πειρασμό να τα διαβάσω ξανά. (Όχι χωρίς να σκεφτώ πως έτσι χάνω χρόνο από νέα αναγνώσματα). Κάποιος, βέβαια, θα παρατηρούσε ότι, εκτός των βιβλίων, θα μπορούσα να επισκεφτώ εκ νέου τους τόπους που με συγκίνησαν τροφοδοτώντας τη νοσταλγία μου. Όμως, δε θα ‘ναι το ίδιο. Θα ‘χουν απωλέσει τη σαγήνη εκείνης της επίσκεψης, όχι επειδή ήταν η πρώτη, μα γιατί εγώ ήμουν αλλιώτικος, μια πρότερη έκφανσή μου. Παιδί ή έφηβος τότε, η επικράτειά μου ήταν πρόσφορη για ξόρκια.

Ωστόσο, τα βιβλία που διαβάζω για δεύτερη ή και τρίτη φορά, σε αντίθεση με τα ταξίδια, μπορούν να μου προσφέρουν ακόμη αυτούσιο εκείνο το ακριβό βίωμα της παρθενικής ανάγνωσης. Μάλιστα, ωριμάζουν καθώς μεγαλώνω, λες κι είναι η βιβλιοθήκη μου ένα κελάρι παλαίωσης, και, συχνά, τα απολαμβάνω περισσότερο σε τούτη την πιο εμπλουτισμένη εκδοχή τους. Είναι που στο διάβασμα παραμένω αγνός κι η σωρεία των σελίδων χτίζει ολοένα και πιο δαιδαλώδες, διαρκώς πιο απόρθητο το κάστρο, όπου το παιδί κι ο απομαγεμένος έφηβος παίζουν ακόμα μες στον ενήλικο βίο μου.

Γράφει ο Γιώργος Μαρούδας