Την είχε σαν μάνα του την Παναγιά.

Πάντοτε εικόνισμα στο κρεβάτι, να κρατάει το Χριστό αγκαλιά. Πάντοτε να της διαβάζει τους Χαιρετισμούς, να προσφεύγει σε εκείνη για παρηγοριά σε κάθε δύσκολη στιγμή. Είχε περάσει εκείνη την περιπέτεια με την υγεία του και όταν την αποζήτησε, ήξερε πως εκείνη μεσίτευσε και βοήθησε να επανακτήσει ξανά την υγεία του. Ήταν η πηγή της δύναμής του, η χαρά του, την έβλεπε όπως τη μητέρα του. Την αισθανόταν περισσότερο μητέρα του.

Δεν άντεχε κανείς να μιλάει άσχημα για τη μάνα του, την Παναγία. Δεν μπορούσε να κρατήσει το θυμό και την οργή του κάθε φορά που άκουγε κάποιον να της μιλάει άσχημα.

Δεν άντεξε ούτε και εκείνον που άκουσε να αναθεματίζει την Παναγιά. Ποιος τον είδε και δεν τον φοβήθηκε! Ποιος ήταν μπροστά εκείνη τη στιγμή και δεν απόρησε πόσο μπορεί να θυμώσει ένας άνθρωπος.

-Τη μάνα μου βρίζεις ρε; Ξέρεις τι είναι η Παναγιά για εμένα; Η μάνα μου είναι ρε! Και δε θα ήθελα να την πιάσεις ξανά στο στόμα σου.

-Ας είναι η δική σου, η δική μου δεν είναι και μπορώ να λέω ό,τι θέλω.

-Ξέρεις τι είσαι; Δειλός. Γιατί βρίζεις την Παναγία που δεν μπορεί να σε πειράξει, ενώ εάν έβριζες έναν άλλον θα μετρούσες τώρα τα δόντια σου. Δε θα χαλάσω την ψυχή μου με το να σε χτυπήσω, γιατί θα έρθει η στιγμή που θα μάθεις μόνος σου.

-Άσε μας ρε φίλε και εσύ και η μάνα σου.

Δεν άργησε ο άνθρωπος αυτός να αναφωνήσει λίγο αργότερα «Παναγία μου σώσε με», όταν περπατώντας λίγα λεπτά μετά, ξέσπασε δυνατός σεισμός.

«Να δεις, η Παναγία με τιμωρεί», σκέφτηκε. Πόσο δίκιο πρέπει να είχε εκείνος ο φίλος!

Ο σεισμός ήταν τόσο δυνατός, έτρεμαν τα πάντα, σκεφτόταν πως τώρα η ψυχή του ήρθε η στιγμή να βγει από το κουκούλι της.
Μετά από περίπου λίγα λεπτά, αισθάνθηκε πως η γη δεν έτρεμε και μία ανάσα ανακούφισης για το γεγονός πως είναι ακόμα ζωντανός, βγήκε από τα πνευμόνια του.

-Παναγιά μου, συγχώρεσε με, δεν πρόκειται να βλαστημήσω ποτέ το όνομά σου!

Έκτοτε, δεν τόλμησε ποτέ ξανά να μιλήσει άσχημα για την Παναγιά, και τη δική του μητέρα…

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη