Ο πλέον αποτελεσματικός τρόπος ελέγχου της σκέψης είναι ο περιορισμός της.
Από την απαρχή της νέας ταυτότητας της πραγματικότητας, αυτής της πραγματικότητας που παρουσιάζεται ως πραγματική από τα ΜΜΕ έχουν εφερευθεί πολλοί τρόποι ελέγχου της σκέψης οι οποίοι τρόποι αναπτύχθηκαν σε δημοκρατικές κοινωνίες.
Ωστόσο ο πλέον αποτελεσματικός τρόπος ελέγχου της σκέψης είναι ο περιορισμός της. Όσο λιγότερο σκεφτόμαστε τόσο περισσότερο ελεγχόμαστε.
Όμως το πλαίσιο περιορισμού της σκέψης ταυτίζεται με την ανοχή στο δημόσιο διάλογο παρόλη την ενθάρρυνση του στο να πραγματοποιείται μεταξύ των περιχαρακωμένων ορίων. Τα πάντα τρακάρουν στα τείχη του συστημικού τρόπου εννοόησης των ορίων της δημοκρατίας.
Και ένα συστημικό δημοκρατικό πλαίσιο καταφεύγει στη μέθοδο της ερμηνείας κάποιων φράσεων, με οδηγό τα ΜΜΕ, η οποία μέθοδος συνιστά ένα από τα πιο σημαντικά εργαλεία της ταρίχευσης των συστημικών προσωπικοτήτων ενός σύγχρονου κράτους.
Απομονωνόντας φράσεις προβαίνουν σε χαρακτηρισμούς καταρρίπτοντας την ουσία της δημοκρατίας. Η <δημοκρατία> σήμερα έτσι όπως βιώνεται είναι ένα σύστημα το οποίο καταρρακώνει την δημοκρατική μορφή με σκοπό να προωθήσει τα συστημικά συμφέροντα, την υπερεκμετάλλευση και την κυριαρχία των ισχυρών άλλων.
Βιώνουμε δηλαδή την μια κατάσταση που προσιδεάζει πιότερο στον παραδοσιακό φασισμό παρά στην δημοκρατία. Το χειρότερο απόλα είναι ότι αφεθήκαμε στη νεοπροσδιορισμένη έννοια της δημοκρατίας, αυτής που την χαρακτηρίζει η ιμπεριαλιστική πολιτική, το δίκαιο των ισχυρών και της νεοφιλεύθερης πολιτικής.
Αυτή η νέα ταυτότητα της δημοκρατίας ορίστηκε από το δυτικό κόσμο και εγκαθιδρύθηκε πάνω στην στοιχειομένη έννοια της ελληνογενούς δημοκρατίας. Οι ρίζες μονάχα έμειναν όλο το νοηματικό περιεχόμενο είναι ξενόφερτο.
Εν ονόματι της νεοσυσταμένης δημοκρατίας τα ΜΜΕ, και η τάξη των ειδικών κρίνουν και ερμηνεύουν γεγονότα απομονώνοντας φράσεις, επινοώντας επεξηγηματικά πλαίσια, δημιουργώντας ευφάνταστα σενάρια.
Όλα αυτά πραγματοποιούνται υπό την σκιάν ενός <οικονομικού> πολέμου με τα περισσότερα ξένα ΜΜΕ να κατεδαφίζουν την εικόνα της Ελλάδας προσδίδοντας στερεοτυπικούς χαρακτηρισμούς στους Έλληνες.
Στην ουσία επινοούνται από το σύστημα οι ήρωες, οι αρχηγοί, οι ηγέτες ακόμη και οι επιστήμονες. Το τραγικότερο όλων είναι ότι το σύστημα προωθεί τους πειθήνιους, τους υπάκουους, τους ηπήκοους ιδεολογιών.
Αυτούς που με ευκολία θα ακολουθούσαν την πολιτική των ισχυρών με αντάλλαγμα τη ψυχή τους για 30 αργύρια. Όσοι διαφέρουν καταποντίζονται και εξοστρακίζονται αφού κριθούν από τα ΜΜΕ και αποδομηθούν από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ρίχνονται στην πυρά.
Παρακολουθούμε μια είδηση αναρωτιόμαστε από ποια όψη την ερμηνεύει ο δημοσιογράφος, ποια όψη θέλει να προβληθεί, ποια όψη βολεύει το σύστημα, τα συμφέροντα, το κράτος, τα άλλα κράτη;
Αναρωτιόμαστε γιατί πρέπει να δεχθούμε την είδηση έτσι, χωρίς να την σκεφτούμε, χωρίς να την αποκωδικοποιήσουμε;
Και ρωτώ αν η είδηση αυτή αφορούσε εσάς θα μπαίνατε στον κόπο να σκεφτείτε γιατί κάποιοι θέλησαν να προβάλουν αυτή την όψη της; Προφανώς και θα το ψάχνατε. Γιατί δεν το κάνετε και με όλες τις υπόλοιπες ειδήσεις που ακούτε ή διαβάζετε καθημερινά και αφορούν άλλους;
Για να επιβιώσει η νεοσύστατη δημοκρατία ως έννοια πρέπει οι λάοι, αναφέρει ο Τσόμσκι, να περιορισθούν στην απάθεια και στην υπακοή. Η κατασκευή των σύγχρονων υπηκόων θα είναι επιτυχής όσο αφηνόμαστε στο να ακούμε την όψη της πραγματικότητας που βολεύει το σύστημα.
Γράφει η Αριστονίκη Θεοδοσίου-Τρυφωνίδου, MA,Msc, Pgp, MAAT Ψυχολόγος Σχολικής-Εξελικτικής κατεύθυνσης
