Youth (2015), του Paolo Sorrentino με τους Michael Caine, Harvey Keitel, Rachel Weisz

Ξεκινάω λέγοντας: είναι μια ταινία για λίγους.

Μια ταινία χωρίς εξάρσεις και χωρίς κάποια υπερβολική κορύφωση. Με στιγμές δυνατές και στιγμές γλυκιές. Ακριβώς σαν τη ζωή.
Μια ταινία που δεν θα τη βάλεις για να διασκεδάσεις ή για να συγκινηθείς, τουλάχιστον άμεσα.

Θα μου πείτε τότε. Και γιατί τη βάζεις στις κορυφαίες ταινίες που πρέπει να δει κανείς;
Για έναν πολύ απλό λόγο.

Γιατί καιρό μετά αντιλαμβάνεσαι ότι η ταινία αυτή με τον τρόπο της σε στοιχειώνει. Και θέλεις να την ξαναδείς. Αυτήν που θα σου έλεγε κάποιος ότι είναι “κουλτουριάρικη” ή εξεζητημένη ή ακόμα και βαρετή.

Γιατί σε στοιχειώνει;

Γιατί σε έχει κάνει ένα κομμάτι της ιστορίας της.

Γιατί είναι ένα κινηματογραφικό δοκίμιο για την τρίτη ηλικία. Μια σπουδή για τη ματαιοδοξία του τέλους της ζωής.
Μια νοσταλγία για τα νιάτα, τον χαμένο χρόνο, τους έρωτες.

Γιατί έχει ένα εκπληκτικό σάουντρακ και απίστευτη κινηματογράφιση.
Γιατί είναι αστεία, δραματική και μελαγχολική ταυτόχρονα.

Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών πάρα πολύ καλές. Οι διάλογοι από τα πιο δυνατά σημεία της ταινίας.

Τελικά, η ταινία αυτή δείχνει πόσο δυνατός μπορεί να είναι ο κινηματογράφος και πόσο μπορεί να επηρεάσει τη σκέψη μας χωρίς κλισέ και φτηνούς εντυπωσιασμούς.
Γιατί αυτή δεν είναι μια ιστορία που πρέπει απλά να τη δεις, αλλά πρέπει να τη νιώσεις.

Κείμενο – επιλογή: Δημήτρης Συμεωνίδης