Είτε τον αγαπάς, είτε τον μισείς, ένα είναι σίγουρο… δε μπορείς να αμφισβητήσεις το γεγονός ότι ο Κουέντιν Ταραντίνο είναι μια σκηνοθετική ευφυΐα! Γεννήθηκε στο Νόξβιλ του Τεννεσί, στις 27 Μαρτίου του 1963 και από το 1992, με την κυκλοφορία της ταινίας “Reservoir Dogs”, έως και σήμερα, συνεχίζει να μοιράζει απλόχερα στο κινηματογραφικό κοινό: ωμή βία, καινοτόμες σκηνοθετικές ιδέες, πανέξυπνους διαλόγους και εξαιρετικά πλάνα. Φυσικά, είναι πολύ σημαντικό να αναφέρουμε τα απίστευτα soundtracks που ντύνουν (όλες, μας ΟΛΕΣ) τις ταινίες του.

Είχε δηλώσει στο παρελθόν πως θα σκηνοθετήσει 10 ταινίες έως ότου αποσυρθεί από το χώρο του κινηματογράφου και, μέχρι στιγμής, μετράει 9 ταινίες (εκτός από το My Best Friend’s Wedding (1989) που ήταν ερασιτεχνικό και μετρώντας τις ταινίες Kill Bill ως μία). Εμείς επιλέξαμε 4 από τις ταινίες του που μας άρεσαν περισσότερο και θέλουμε να τις δούμε ξανά -σύμφωνα πάντα με το προσωπικό μας γούστο- και σας τις παρουσιάζουμε …

Reservoir Dogs (1992)

Το Reservoir Dogs είναι η ταινία που μας εισήγαγε στον κόσμο του Ταραντίνο, γι’ αυτό και μόνο αξίζει μια θέση στη λίστα αυτή. Μια ταινία που γυρίστηκε με χαμηλό μπάτζετ και σε μόλις 1 μήνα και κάτι, κι όμως απέσπασε τόσο καλές κριτικές. Η ιστορία έχει να κάνει με έξι κακοποιούς που χρησιμοποιούν χρώματα για παρατσούκλια κι έχουν επιλεχθεί από έναν μαφιόζο και το γιο του για να ληστέψουν ένα κοσμηματοπωλείο. Extra: η λέξη “fuck” ακούγεται 272 φορές στην ταινία.

Pulp Fiction (1995)

Είναι -ίσως- η πιο χαρακτηριστική ταινία της καριέρας του Αμερικανού σκηνοθέτη κι αυτή που γνωρίζει ο περισσότερος κόσμος, ενώ απέσπασε βραβείο Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα καλύτερου σεναρίου, μεταξύ άλλων διακρίσεων.  Οι λόγοι είναι απλοί: μοναδικές ερμηνείες από όλους τους πρωταγωνιστές (Τραβόλτα, Θέρμαν, Γουίλις, Τζάκσον, κ.α.), μη-γραμμική αφήγηση, τρομερή μουσική και το απαραίτητο τρίπτυχο μιας σωστής γκανγκστερικής ταινίας: βία, σεξ, ναρκωτικά.

Inglourious Basterds (2009)

Δεν υπάρχει φορά που να μην εξέπληξε θετικά το κοινό του ο Ταραντίνο κι αυτό συνέβη και με την ταινία Άδωξη Μπάσταρδη. Μπορεί ο τρόπος και οι τεχνικές του να μην έχουν ουσιαστικά μεγάλες αλλαγές, αλλά πάντοτε το αποτέλεσμα είναι τουλάχιστον απολαυστικό. Εδώ, καταπιάνεται με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και του …”αλλάζει τα φώτα”. Μια ομάδα Αμερικανών κομάντο, η οποία έχει γίνει απειλή για τους ναζί στην κατεχόμενη Γαλλία, αναλαμβάνει, σε συνεργασία με την Εβραία ιδιοκτήτρια ενός σινεμά, μια επικίνδυνη αποστολή που θα “αλλάξει” την εξέλιξη των πραγμάτων. Η ταινία ήταν υποψήφια για 8 Όσκαρ, κερδίζοντας τελικά αυτό του Β’ Ανδρικού Ρόλου, ο Κρίστοφ Βάλτς (ο ίδιος απέσπασε κι άλλες διακρίσεις για τον ίδιο ρόλο).

Once Upon a Time in Hollywood (2019)

Η συγκεκριμένη ταινία, η αλήθεια είναι, πως απέσπασε ανάμεικτες κριτικές, καθώς πολλοί ισχυρίστηκαν πως “δεν είδαν τον Ταραντίνο” μέσα σε αυτή. Εμείς τον βρήκαμε στους κλασικούς, μακρούς διαλόγους, στην υπαρκτή ιστορία μέσα στο σενάριο να διαδραματίζεται παράλληλα με την κεντρική ιστορία και στο τελευταίο μισάωρο της ταινίας που προσφέρει βία …στο πιάτο. Οι πρωταγωνιστές για ακόμα μια φορά εξαιρετικοί, με τον Brad Pitt να κερδίζει το Όσκαρ Β’ Ανδρικού ρόλου.

Επιμέλεια: Δάφνη Τσάρτσαρου