Αυτό που αγαπώ στον γαλλικό κινηματογράφο είναι το πραγματικό στοιχείο που χαρακτηρίζει τους ήρωες και τις ζωές τους. Βλέπουμε αληθινά πρόσωπα, σε καθημερινές, απλές στιγμές τους, να τσαλακώνονται, να αγαπούν, να κλαίνε, να γελάνε, να κάνουν έρωτα, κ.λ.π, χωρίς να μοιάζουν όλα ιδανικά. Αυτό, δηλαδή, το στοιχείο που λείπει από τις ταινίες του Χόλιγουντ, όπου όλοι οι ήρωες είναι όμορφοι, πλούσιοι, με αψεγάδιαστα κορμιά και ιδανικές ζωές.
Επειδή, σαν άνθρωπος, εκτιμώ το ατελές και το αληθινό, σε αυτό το κείμενο θα δούμε 5 γαλλικές ταινίες που αγαπώ και αξίζει να δεις και να αγαπήσεις κι εσύ.
Αμελί
Μπορεί να είναι κάπως τετριμμένο, αλλά το “Αμελί” είναι από τις πιο γλυκές ταινίες που έχω δει. Ενώ, την πρώτη φορά που την είχα δει μου φάνηκε κάπως γλυκανάλατη και βαρετή, στην πορεία αναθεώρησα. Αυτή η δόση ρομαντισμού που διαθέτει, μας χρειάζεται. Για όσους (μάλλον λίγους) δεν την έχουν δει, πρόκειται για την ιστορία μιας νεαρής, παράξενης σερβιτόρας που ζει στη Μονμάρτη του Παρισιού και αναζητά τον έρωτα, ενώ παράλληλα παλεύει να κάνει τις ζωές των γύρω της καλύτερες. Όλο το σκηνικό, η φωτογραφία, η γλυκύτατη Όντρεϊ Τοτού και η μουσική του Yann Tiersen, καθιστούν την ταινία #mustwatch.
Η Ζωή της Αντέλ
Η ζωή μιας νεαρής κοπέλας, της Αντέλ, η οποία μεταβαίνει από την εφηβεία στην ενηλικίωση και αναζητά τον εαυτό της και τη σεξουαλικότητά της. Μιλώντας για ρεαλισμό σε πρόσωπα και συναισθήματα, “Η Ζωή της Αντέλ” είναι ξεκάθαρα μία από τις ταινίες που θα τα βρεις. Γυμνό όσο πρέπει κι όποτε χρειάζεται, καθημερινότητα που έχουμε όλοι, συναισθηματικά μπερδέματα που επίσης αντιμετωπίζουμε και τίποτα το “τέλειο”. Ούτε καν το τέλος.
Ο Όσκαρ και η Κυρία με τα Ροζ
Λίγο δύσκολο να μην βάλεις τουλάχιστον 10 φορές τα κλάματα κατά τη διάρκεια αυτής της ταινίας, μιας και η πλοκή έχει να κάνει με ένα δεκάχρονο αγόρι, που του απομένουν λίγες ημέρες ζωής. Το παιδάκι αυτό αναπτύσσει μία ιδιαίτερη σχέση με μια κυρία ντυμένη στα ροζ, η οποία μέσα από φανταστικές ιστορίες τον κάνει να δραπετεύει από την δύσκολη πραγματικότητα.
Τα Παιδιά της Χορωδίας
Επίσης πολύ γλυκιά ταινία, που μας μεταφέρει μερικές δεκαετίες πίσω, γύρω στο ’40-’50. Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα οικοτροφείο αρρένων, όπου πιάνει δουλειά ένας απένταρος δάσκαλος μουσικής. Το σχολείο είναι πολύ αυστηρό και παρά τις αντιδράσεις του διευθυντή, ο δάσκαλος αποφασίζει να φτιάξει μια χορωδία για να ηρεμήσει τα πνεύματα των ατίθασων παιδιών.
Θεέ μου, τι σου κάναμε;
Δε γινόταν να λείπει και μία κωμωδία από τη λίστα. Το ζεύγος Βερνέιγ έχει μια τυπική, γαλλική οικογένεια, αρκετά συντηρητική και ολίγον σοβινιστική. Οι τρεις κόρες τους, τους φτάνουν στα όρια της τρέλας, επιλέγοντας να παντρευτούν έναν Εβραίο, έναν Άραβα κι έναν Κινέζο. Όταν η τέταρτη κόρη τους, τους λέει πως θα παντρευτεί Χριστιανό, δεν μπορούν να πιστέψουν την τύχη τους. Η χαρά τους, όμως, δεν κρατάει για πολύ …
Επιμέλεια – Κείμενο: Δάφνη Τσάρτσαρου
